Władysław Szumowski (ur. 26 marca 1875 w Warszawie, zm. 5 kwietnia 1954 w Krakowie[1]) – lekarz, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, członek PAU, historyk medycyny i filozof.

Wcześnie osierocony przez rodziców trafił pod opiekę dalszej rodziny. Naukę gimnazjalną rozpoczął w Warszawie egzamin maturalny zdał z odznaczeniem w Parnawie. W 1893 podjął studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu w Petersburgu. Po ich ukończeniu powrócił do Warszawy, gdzie na Uniwersytecie studiował medycynę. W 1899 roku uzyskał stopień lekarza. W 1899 podjął pracę w Zakładzie Fizjologii we Fryburgu, w 1901 przeniósł się do Heidelbergu gdzie pracował nad badaniem metabolizmem struktur białkowych w żywym organizmie. Początki gruźlicy, której pierwsze objawy wystąpiły w grudniu 1901 zmusiły Szumowskiego do rezygnacji z pracy badawczej. Opuścił Heidelberg przeprowadził się do Krakowa, a potem do Zakopanego. Wobec braku możliwości prac eksperymentalnych Szumowski sięgnął po książki wiążące się z filozofią, historią i psychologią. W 1903 roku zapisał się na Wydział Filozoficzny Uniwersytetu we Lwowie, podejmując równolegle studia z zakresu filozofii i historii. Studia lwowskie odbywał z dwuletnią przerwą z powodu postępującej choroby płuc i koniecznego w tej sytuacji leczenia i pobytu w Zakopanem. Ukończył je ostatecznie w 1906 roku. W 1907 roku otrzymał stopień doktora filozofii w zakresie filozofii ścisłej i historii na podstawie rozprawy Kartezjusz i Malebranche jako poprzednicy teorii uczuć Karola Langego. W tym samym roku Wydział Lekarski Uniwersytetu Lwowskiego nadał mu tytuł doktora wszechnauk lekarskich. W latach 1906–1908 Szumowski znalazł zatrudnienie w lwowskiej Klinice Patologii i Terapii Szczegółowej prof. Antoniego Gluzińskiego. Od 1908 roku prowadził regularne, nadobowiązkowe wykłady z historii medycyny. Pracował także jako lekarz uzdrowiskowy w Szczawnicy, mieszkał w Willi Holenderka znalazł się tam także w czasie II wojny światowej gdzie syn profesora Adam ps. „Bartek” (zm. 1944) był komendantem ZWZ[2]. W czasie I wojny światowej znalazł się w Kijowie wykładał historię i metodologię nauk przyrodniczych w Polskim Kolegium Uniwersyteckim. Od 1917 roku pełnił funkcję naczelnego lekarza w Polskim Komitecie Pomocy Sanitarnej.