Stefania Maria Woytowicz–Rudnicka (ur. 8 października 1922 w Oryninie, zm. 31 sierpnia 2005 w Warszawie) – jedna z najwybitniejszych polskich śpiewaczek (sopran)[1].

Córka Michała. Była wychowanką Wyższej Szkoły Muzycznej w Krakowie, gdzie uczyła się śpiewu u Stanisławy Zawadzkiej. W 1950 zdobyła I nagrodę na konkursie im. Bacha w Poznaniu. Początkiem jej kariery były zwycięstwa w Konkursie Bachowskim w Lipsku w 1951 i w konkursie Praskiej Wiosny w 1954[1]. Śpiewała prawie we wszystkich krajach Europy, a także w USA, Australii, Nowej Zelandii i na Dalekim Wschodzie; uczestniczyła także we wszystkich ważniejszych festiwalach europejskich. Jej bogaty repertuar obejmował pieśni solowe, utwory kameralne, kantatowe i oratoryjne. Występowała wyłącznie na estradzie koncertowej, odmawiając udziału w spektaklach operowych.

W latach 80. działała w warszawskim Duszpasterstwie Środowisk Twórczych, zajmując się pomocą charytatywną dla środowiska muzycznego. W 1985 koncertowała dla papieża Jana Pawła II w Castel Gandolfo[1].

Wielokrotnie występowała na festiwalu "Warszawska Jesień"; była wykonawczynią dzieł Szymanowskiego, Pendereckiego, Bairda, Góreckiego, Szabelskiego, Meyera i Bogusławskiego. Dokonała wielu nagrań dla radia, telewizji i wytwórni płytowych. Była pierwszą śpiewaczką, która nagrała III Symfonię Góreckiego – i to dla trzech firm, z trzema orkiestrami i trzema dyrygentami. W latach 1977–1992 była prezesem Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego.

W 1999 otrzymała honorowe obywatelstwo Jasła[2].

Tablica pamiątkowa przy Alei Przyjaciół 3

Zmarła 31 sierpnia 2005 w Warszawie i została pochowana na Powązkach[1]. Jej bratem był kompozytor Bolesław Woytowicz. Jej mężem został neurochirurg Stanisław Rudnicki.

Stefania Woytowicz i Stanisław Rudnicki zostali upamiętnieni tablicą pamiątkową na fasadzie budynku pod adresem Alei Przyjaciół 3 w Warszawie, gdzie zamieszkiwali od 1958 do 2005[3].

Powstała Fundacja im. Stefanii Woytowicz[4].