Poezja bywa jedynie formą możliwą zapisu egzystencji. Jej głównym tematem rozszczepionym na epizody staje się wówczas ustanawianie fundamentalnej relacji Ja Świat jako powtarzalnego układu, który wyznacza zmienne sytuacje liryczne.
Oś konfliktu wytyczają dwa przeciwne wektory: z jednej strony dążenie podmiotu do autonomii, z drugiej przymus obecności w świecie, który pulsuje w licznych, zgodnych lub sprzecznych ze sobą rytmach. W innym następują pory roku, dnia i nocy, w innych faluje morze, żyją rośliny, biją serca zwierząt i ludzi. Rytmem jest oddech, puls i wreszcie słowo, które naśladując wszystkie te rytmy pragnie odnaleźć pośród nich swój własny. Wiersze Krzysztofa Gryki są alchemicznym poszukiwaniem zgodności rytmów, a nieosiągalnym kamieniem filozoficznym tego wysiłku wydaje się rozwiązanie zagadki istnienia. A przynajmniej weryfikacja śmiałej hipotezy, że świat ma jakąś nieznaną teorię przetrwania.
z posłowia Piotra Michałowskiego