Wostatnich latach w polskiej historiografii nadal nie słabnie zainteresowanie tematyką Lwowa. Dotyczy to różnych okresów w historii tego miasta. Rzadko jednak autorzy odwołują się do dziejów najnowszych, w tym sytuacji Polaków po II wojnie światowej. Tym bardziej cieszy publikacja monografii poświęconej historii polskiej agencji konsularnej w latach 1987–1993, autorstwa Agnieszki Sawicz. Biorąc pod uwagę objętość pracy, można było się spodziewać dogłębnej analizy porównawczej źródeł różnych proweniencji. Było to tym bardziej uzasadnione, jeśli wziąć pod uwagę długotrwałe pobyty naukowe autorki we Lwowie, o których sama wspomina. Dawało to wyraźne podstawy do odejścia od lekceważenia źródeł zgromadzonych na Wschodzie, co często robili polscy badacze. Sawicz, zupełnie prawidłowo, jako podstawę źródłową obrała Archiwum Ministerstwa Spraw Zagranicznych w Warszawie (dalej: AMSZ). Jest to zrozumiałe, gdyż właśnie tam gromadzi się raporty i pisma urzędowe wychodzące ze wszystkich polskich placówek dyplomatycznych. W ten sposób można jednak uzyskać zaledwie jednostronny obraz sytuacji. Zdecydowanie bardziej interesujące byłoby dokonanie konfrontacji źródeł wytworzonych przez polskich dyplomatów z materiałami proweniencji sowieckiej (później ukraińskiej). Nie ulega wątpliwości, że powołanie polskiej agencji konsularnej wywołało żywe zainteresowanie służb specjalnych oraz różnych gremiów politycznych, nie tylko we Lwowie.