Tom 1 - Eco Umberto "Imię róży" - 535 s.
Tom 2 - Nabokov Vladimir "Lolita" - 315 s.
Tom 3 - Remarque Erich Maria "Na Zachodzie bez zmian" - 157 s.
Tom 4 - Bułhakow Michał "Mistrz i Małgorzata"- 413 s.
Tom 5 - Singer Isaac Bashevis "Sztukmistrz z Lublina" - 189 s.
Tom 6 - Grass Gunter "Blaszany Bębenek" - 573 s.
Tom 7 - Blixen Karen "Pożegnanie z Afryką" - 287 s.
Tom 8 - Steinbeck John "Tortilla Flat" - 157 s.
Tom 9 - Christie Agatha "I nie było już nikogo" - 158 s.
Tom 10 - Graves Robert "Ja, Klaudiusz" - 413 s.
Tom 11 - Maclean Alistair "Działa Nawarony" - 245 s.
Tom 12 - Proust Marcel "W stronę Swanna" - 377 s.
Tom 13 - Capote Trauman "Śniadanie u Tiffany'ego" - 85 s.
Tom 14 - Vennegut Kurt "Kocia kołyska" - 188 s.
Tom 15 - Cortazar Julio "Gra w klasy" - 542 s.
Tom 16 - Miłosz Czesław "Zniewolony umysł" - 189 s.
Tom 17 - Camus Albert "Dżuma" - 189 s.
Tom 18 - Vargas Llosa Mario "Miasto i psy" - 318 s.
Tom 19 - Orwell George "Rok 1984" - 255 s.
Tom 20 - Bradbury Ray "Kroniki marsjańskie" - 217 s.
Tom 21 - Iwaszkiewicz Jarosław "Opowiadania" - 247 s.
Tom 22 - Faulkner William "Absalomie, Absalomie..." - 348 s.
Tom 23 - Kafka Franz "Proces" - 184 s.
Tom 24 - Greene Graham "Sedno sprawy" - 247 s.
Tom 25 - Kapuściński Ryszard "Cesarz" - 117 s.
Tom 26 - Gary Romain "Obietnica poranka" - 279 s.
Tom 27 - Hrabal Bohumil"Pociągi pod specjalnym nadzorem Postrzyżyny"-156 s.
Tom 28 - Sołżenicyn Aleksander "Oddział chorych na raka" - 443 s.
Tom 29 - Golding William "Władca much" - 180 s.
Tom 30 - Marquez Garcia Gabriel "Sto lat samotności" - 349 s.
Tom 31 - Lem Stanisław "Solaris" - 184 s.
Tom 32 - Kundera Milan "Żart" - 248 s.
Tom 33 - Boll Heinrich "Utracona część Katarzyny Blum" - 116 s.
Tom 34 - Konwicki Tadeusz "Mała apokalipsa" - 187 s.
Tom 35 - Jones James "Stąd do wieczności" - 701 s.
Tom 36 - Conrad Joseph "Tajny agent" - 221 s.
Tom 37 - Puzo Mario "Ojciec Chrzestny" - 477 s.
Tom 38 - Gombrowicz Witold "Trans-Atlantyk" - 95 s.
Tom 39 - Heller Joseph "Paragraf 22" - 477 s.
Tom 40 - Hesse Hermann "Wilk stepowy" - 159 s.

„Gazeta Wyborcza” powstała zgodnie z ustaleniami Okrągłego Stołu, jako organ prasowy Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” w kampanii wyborczej przed wyborami parlamentarnymi w 1989. Początkowo dziennik miał nosić nazwę „Gazeta Codzienna”, zaś przymiotnik „wyborcza” miał funkcjonować tylko w czasie kampanii wyborczej. Pierwszy ośmiostronicowy numer ukazał się 8 maja 1989 w nakładzie 150 tysięcy egzemplarzy. Przygotowało go 20 dziennikarzy – większość z nich było wcześniej związanych z podziemnym „Tygodnikiem Mazowsze”; redaktorem naczelnym został Adam Michnik, który przekonał do swojej kandydatury Lecha Wałęsę i został przez niego mianowany na tę funkcję. Dziennik, występując wówczas jako pismo całego ruchu obywatelskiego, uzyskał bardzo dużą liczbę czytelników. 26 maja 1989 lokal „Gazety Wyborczej” poświęcił biskup Bronisław Dąbrowski. Po obradach Okrągłego Stołu w czasie kryzysu prezydenckiego 3 lipca 1989 na łamach „Gazety Wyborczej” ukazał się artykuł Adama Michnika zatytułowany Wasz prezydent, nasz premier, w którym autor opowiedział się za wyborem prezydenta z rekomendacji Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej i jednoczesnym powierzeniem misji utworzenia rządu przedstawicielowi solidarnościowej opozycji, postulując „sojusz demokratycznej opozycji z reformatorskim skrzydłem obozu władzy”. Propozycja ta jest odczytywana współcześnie jako świadectwo wyczucia dążeń obozu solidarnościowego do przejęcia większej władzy niż było to ustalone przy Okrągłym Stole, jednak oficjalnie spotkała się ze sprzeciwem. Mimo to została faktycznie zrealizowana: o ile stanowisko prezydenta objął dotychczasowy I sekretarz KC PZPR Wojciech Jaruzelski, to opozycja dzięki głosom dawnych sojuszników partii komunistycznej utworzyła pierwszy nie komunistyczny rząd w Europie Wschodniej z Tadeuszem Mazowieckim jako premierem. Od drugiej połowy 1989 środowisko skupione w redakcji „Gazety Wyborczej” sympatyzowało z rządem Tadeusza Mazowieckiego, a jednocześnie było w konflikcie z przedstawicielami „Tygodnika Solidarność”. Antagonizmy te korelowały z konfliktem politycznym zwanym wojną na górze, podczas którego Wałęsa sprzymierzył się z frakcją Komitetu Obywatelskiego reprezentowaną przez braci Lecha i Jarosława Kaczyńskich przeciwko Mazowieckiemu. Adam Michnik wsparł środowisko premiera, wskutek czego we wrześniu 1990 Komisja Krajowa „Solidarności” podjęła uchwałę zmierzającą do odebrania „Gazecie Wyborczej” prawa do zamieszczania przy winiecie znaczka „Solidarności”. Argumentowano to „tendencyjnością artykułów, które mają na celu zdyskredytowanie, jak i również ośmieszenie przewodniczącego kol. Lecha Wałęsę” oraz wyjaśnieniem, że „Gazeta nie jest organem informacyjnym »S«, tylko spółką prywatną”. W tym czasie „Tygodnik Solidarność”, którego redaktorem naczelnym był wówczas Jarosław Kaczyński, publikował felietony publicystów takich jak Romuald Szeremietiew, którzy zarzucali gazecie manipulowanie informacjami, w tym przemilczanie zdarzeń.