Wiersze Hanki Bondarenko są jak balsam na zmęczoną duszę współczesnego człowieka. Urzeka w nich pogodny uśmiech, w którym kryje się życiowy dystans, oraz szczerość, z jaką poetka opowiada o swoim świecie. Mamy wrażenie, że obcujemy z kimś bogatym wewnętrznie, kto tysiące razy rozpadał się na kawałki i tyleż razy zdołał się sklecić, aż w końcu odkrył przyjazny wszechświat, do którego zaprasza i nas.
To ktoś, kto nie próbuje szokować tym, że życiowe ścieżki bywają kręte, lecz potrafi odkrywać ich naturalną prostotę i zaskakiwać wolnością, którą daje odnajdywanie rzeczy takimi, jakie są.
Dojrzałość literacka oraz życiowa artystki pozwala jej układać słowa w poetyckie paradoksy i tym samym docierać do esencji życia ukrytej pod zmiennością losu.