Sprawa Ewy Kłobukowskiej - jednej z najlepszych biegaczek w historii polskiej lekkiej atletyki - do dziś pozostaje jedną z najbardziej ponurych kart w dziejach polskiego sportu. Kłobukowska była objawieniem światowej lekkoatletyki lat 60. ubiegłego wieku. W 1964 roku podczas Igrzysk Olimpijskich w Tokio w sztafecie 4 × 100 metrów wywalczyła złoty, a na 100 metrów brązowy medal. Rok późnej w Pradze pobiła rekord świata w biegu na 100 metrów. W 1966 roku podczas Mistrzostw Europy w Budapeszcie została dwukrotną (sztafeta 4 × 100 m i 100 m) mistrzynią oraz wicemistrzynią na 200 m. W następnym roku nagle zniknęła z polskiej reprezentacji i międzynarodowych zawodów. Wszystko przez donos działaczy z NRD i ZSRR do władz Międzynarodowego Stowarzyszenia Federacji Lekkoatletycznych (IAAF) dotyczący rozróżnienia płci na podstawie konfiguracji chromosomów (według współczesnej medycyny był to niesłuszny zarzut). To niespodziewanie zakończyło karierę młodej sprinterki, której nikt nie pomógł w tej sprawie. Zwłaszcza władze polskiego sportu. W tej książce sportowe osiągnięcia Kłobukowskiej oraz skandaliczną sprawę jej dyskwalifikacji wspominają jej byli trenerzy, koleżanki i koledzy z reprezentacji, oraz dziennikarze i przyjaciele (m.in. Regina Morawska, Konrad Gruda, Teresa Ciepły, Janusz Atlas, Elżbieta Duńska-Krzesińska, Maria Kwaśniewska-Maleszewska, Teresa Sukniewicz, Władysław Komar, Jan Mulak, Bohdan Tomaszewski). Zamieszczono też wywiad z Ewą Kłobukowską, który w 1977 roku ukazał się w miesięczniku "Lekka Atletyka".