Dużą część książki zajmuje psychopatologia, czyli to wszystko, co psycholog może powiedzieć o zaburzeniach psychicznych (zaburzeniach zachowania), o ich pochodzeniu (etiologii), klasyfikacji, przebiegu i skutkach. Jest tak dlatego, że sądzimy iż wszystko inne w praktyce psychologii klinicznej zaczyna się od stwierdzenia zaburzenia (od diagnozy). To „wszystko inne” to jest przede wszystkim (choć nie wyłącznie) postępowanie z ludźmi, których kłopoty można określić jako „odchylenie od normalnego funkcjonowania psychicznego”. Ten logiczny układ treści widać w podziale książki na dwie części. Pierwsza jest bardziej teoretyczna, druga - bardziej praktyczna. Piszemy „bardziej”, zamiast stwierdzić, że jedna jest praktyczna, a druga teoretyczna, bo sądzimy, iż praktyki nie da się oddzielić od teorii i trzeba raczej mówić w różnym stopniu o praktyczności i teoretyczności.