Zakres działalności świeckich w Kościele oraz stopień ich odpowiedzialności osobowej za misję nauczania jest ściśle uzależniony od przyjmowanej i realizowanej aktualnie koncepcji Kościoła. Dzięki Soborowi Watykańskiemu II, jego odnowionemu spojrzeniu na Kościół jako Lud Boży i Ciało Chrystusa, w nowym świetle ukazało się oblicze nie tylko biskupów, kapłanów i zakonników, ale przede wszystkim przywrócono świeckim należne im miejsce w liturgii, a także oficjalnie potwierdzono ich odpowiedzialność za Kościół i jego apostolat w świecie. Odnowione spojrzenie na odpowiedzialność osobową za katechizację zakłada konieczność jej aplikacji w całym Kościele, a szczególnie w jego wymiarze partykularnym. Istotny moment takiego przenikania idei Kościoła powszechnego do Kościoła diecezjalnego stanowią synody diecezjalne, będące próbą dostosowania do lokalnych warunków życia przepisów i norm Kościoła powszechnego. Dla ukazania wskazań, jakie Kościoły lokalne kierują pod adresem świeckiego katechety, koniecznym staje się jednak ich odniesienie do tej nauki, jaką prezentuję Kościół w swym wymiarze powszechnym. Dlatego podjęty problem zostanie ukazany na kanwie Magisterium Kościoła reprezentowanego w sposób szczególny przez jego katechetyczne dokumenty.