Augustyn Michał Stefan Radziejowski herbu Junosza (ur. 3 grudnia 1645 w Radziejowicach, zm. 13 października 1705 w Gdańsku) – biskup warmiński w latach 1679–1688, podkanclerzy koronny 1685–1689, kardynał od 1686, arcybiskup gnieźnieński i prymas Polski od 1687, brat cioteczny króla Jana III Sobieskiego

Był synem podkanclerzego Hieronima Radziejowskiego i Eufrozyny Tarnowskiej. Ojciec popadłszy w zatarg z królem Janem II Kazimierzem po skazaniu na banicję uciekł do Szwecji. Tam zdobywając sobie zaufanie króla Karola X Gustawa, przyczynił się do zorganizowania w 1655 najazdu na Polskę, zwanego „potopem szwedzkim”. Jeszcze przed wyjazdem ojca z kraju, straciwszy matkę najprawdopodobniej już w pierwszych tygodniach życia, został Michał Radziejowski wraz z bratem i siostrą oddany na dwór królewski, gdzie wychowywał się pod opieką królowej Ludwiki Marii, żony najpierw króla Władysława IV, a następnie Jana Kazimierza.

Radziejowski kształcił się w kolegiach jezuickich w Rawie, a następnie w Paryżu, a później studiował w Pradze i Rzymie, gdzie przyjął święcenia kapłańskie. U boku hetmana, a następnie króla Jana III Sobieskiego (z którym był blisko spokrewniony – jego babka była rodzoną siostrą ojca króla) zdobywał kolejne szczeble kariery kościelnej i politycznej. Został więc kanonikiem warszawskim, gnieźnieńskim, następnie proboszczem kościoła św. Mikołaja w Krakowie.

W 1673 brał udział w wyprawie chocimskiej, popierał politykę bałtycką Jana Sobieskiego. W uznaniu jego oddania dla swojej rodziny król mianował go 17 grudnia 1677 biskupem warmińskim. Nominacji tej sprzeciwiała się kapituła warmińska i formalna elekcja przez kapitułę nastąpiła dopiero 31 października 1679, gdy Radziejowski otrzymał indygenat pruski i został kanonikiem warmińskim. Dopiero 23 września 1680 nominacja została zatwierdzona przez papieża. Sakrę biskupią przyjął 26 stycznia 1681 z rąk biskupa krakowskiego Jana Małachowskiego w kolegiacie Św. Jana w Warszawie. Na Warmię przybył dopiero w 1681, ingres do katedry fromborskiej odbył 29 września. Na sejmie w 1683 opowiedział się za sojuszem polsko-austriackim i został komisarzem ds rozmów z elektorem brandenburskim.

.