Autorka na przykładzie sześćdziesięciu pięciu powojennych inscenizacji Kordiana pokazuje estetyczny i intelektualny dialog twórców teatru z dramatem Słowackiego. W centrum uwagi znalazły się przedstawienia, które najtrwalej zapisały się w powojennej historii teatru (Kordian Erwina Axera z 1956 i 1977 roku oraz Kordian Jerzego Grotowskiego z 1962 roku), okazały się najgłośniejsze (Kordian Adama Hanuszkiewicza z 1970 roku) czy też najbardziej charakterystyczne dla danego etapu recepcji (Kordian Hugona Morycińskiego z 1959 roku i Kordian Marka Okopińskiego z 1969 roku). Ich szczegółowy opis i analiza pokazuje sposób przekładania artyzmu i polifoniczności ideowej utworu na estetykę teatru. Uświadamia także rozmaite formy aktualizacji znaczeń dramatu i prezentacji duchowej kondycji polskiego społeczeństwa. Konfrontacja powstałych w różnym czasie i w różnych kontekstach kulturowych przedstawień pozwoliła także ukazać przemiany w relacjach między dramatem a teatrem oraz rolę dzieł scenicznych w budowaniu narodowej tradycji. Publikację kończy kalendarz przedstawień od prapremiery do roku 2000, w którym podstawowe informacje wzbogacono o charakterystykę kolejnych premier i bibliografię.