Wydawnictwo Hachette, edycja ilustrowana z 2015 roku:
WYPRAWA do WNĘTRZA ZIEMI-237 str.
20 000 MIL PODMORSKIEJ ŻEGLUGI - część 1-300 str.
20 000 MIL PODMORSKIEJ ŻEGLUGI - część 2-346 str.
DZIECI KAPITANA GRANTA - część 1-267 str.
DZIECI KAPITANA GRANTA - część 2-235 str.
PODRÓŻ DO BIEGUNA PÓŁNOCNEGO - część 1-251 str.
PODRÓŻ DO BIEGUNA PÓŁNOCNEGO - część 2-251 str.
MICHAŁ STROGOW -203 str.
PODRÓŻ NA KSIĘŻYC-202 str.
PIĘĆ TYGODNI W BALONIE-283 str.
MIASTO PŁYWAJĄCE-171 str.
KŁOPOTY CHIŃCZYKA WCHINACH-219 str.
PÓŁNOC KONTRA POŁUDNIE - część 1-187 str.
PÓŁNOC KONTRA POŁUDNIE - część 2-185 str.
500 MILIONÓW BEGUMY-203 str.
CZARNE INDIE-203 str.
CHANCELOR. NOTATKI PODRÓŻNEGO J.R. KAZALLON-203 str.
HEKTOR SERVADAC CZĘŚĆ 2-217 str.
WOKÓŁ KSIĘŻYCA-203 str.
PRZYGODY TRZECH ROSJAN I TRZECH ANGLIKÓW-235str.
W PŁOMIENIACH INDYJSKIEGO BUNTU część 1-199 str.
W PŁOMIENIACH INDYJSKIEGO BUNTU część 2-171 str.
SZKOŁA ROBINSONÓW -218 str.
PÓŁNOC KONTRA POŁUDNIE część 1-187 str.
PÓŁNOC KONTRA POŁUDNIE część 2-187 str.
CEZAR KASKABEL część 2-219 str.
ARCHIPELAG W OGNIU-219 str.
ŚWIAT DO GÓRY NOGAMI-186 str.
Jules Gabriel Verne (wym. ʒyl vɛʁn), Juliusz Verne (ur. 8 lutego 1828 w Nantes, zm. 24 marca 1905 w Amiens) – francuski pisarz, dramaturg i działacz społeczny. Powszechnie uważany za jednego z protoplastów fantastyki naukowej (wraz z Hugo Gernsbackiem i H.G. Wellsem), autor kilkudziesięciu powieści.
Od 1870 Kawaler, a od 1892 Oficer Orderu Legii Honorowej[1].
Pisał powieści podróżnicze i fantastycznonaukowe oraz historyczne, geograficzne, kryminalne, a także sztuki teatralne i wiersze.
Ojcem pisarza był prawnik Pierre Verne, który od 1826 roku prowadził w Nantes kancelarię[2], a matką – Sophie-Henriette Alotte de la Fuÿe[3]. Młody Verne (za namową rodziny, a głównie ojca) studiował w Paryżu prawo, próbował zarabiać na giełdzie, ale nie rezygnował z prób literackich. Po kilkunastu latach poszukiwań rozpoczął cykl powieści Niezwykłe podróże, które zapewniły mu poczesne miejsce w światowej literaturze. Wydawcą utworów Verne’a był Pierre-Jules Hetzel (a następnie jego syn – Louis-Jules) publikujący Magasin d’éducation et de récréation (Magazyn Edukacji i Rozrywki). Znanego autora i przedsiębiorczego wydawcę łączyły kontrakty wydawnicze, kilka razy wznawiane[4].
Verne podróżował po świecie, jednak mniej rozlegle niż bohaterowie jego utworów. Odwiedził 15 krajów w Europie i w basenie Morza Śródziemnego oraz odbył na statku SS „Great Eastern” jedną podróż przez Ocean Atlantycki do Stanów Zjednoczonych i Kanady. Był bardzo oczytany, z literatury czerpał różnorodne wiadomości do swych książek: geograficzne, historyczne, techniczne. Dla swych potrzeb warsztatowych stworzył i wykorzystywał duży zbiór fiszek, swoistą bazę danych z informacjami.
Zgodnie z ówczesnymi zwyczajami, w wielu powieściach Verne’a ważną rolę pełnią bohaterowie pochodzenia francuskiego.
Kilka tytułów powstało jako efekt współpracy z innymi autorami, między innymi z André Lauriem czy Adolphem d’Ennery.
Książki Verne’a ilustrowali: Édouard Riou, Jules Férat, Léon Benett, George Roux. Wydawca w znaczącym stopniu wpływał na fabułę i treść utworów[5].
Pośmiertnie wydane utwory Jules’a Verne’a były przeredagowywane i uzupełniane (nawet w znacznym stopniu) przez syna. Twórczość Verne’a wielokrotnie adaptowano na potrzeby teatru (już za życia pisarza) i filmu. Pomimo tego, że Verne był najbardziej poczytnym autorem w swoich czasach, największe dochody przyniosły mu adaptacje sceniczne[6].
Jego utwory zostały przetłumaczone na co najmniej 94 języki obce[7].
W latach 1888–1903 był radnym Rady Miejskiej w Amiens[8][9][10].
W Polsce popularyzowaniem twórczości Verne’a zajmuje się Polskie Towarzystwo Juliusza Verne’a.
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Był żonaty z Honorine, ślub wzięli w 1857. Ze związku miał syna Michela Jules’a (ur. 1861) oraz dwie przybrane córki Valentine (ur. 1852) oraz Suzanne (ur. 1853). Miał też córkę Claire Marie Duchesne (ur. 1865) z pozamałżeńskiego związku[11]. Jego młodszy brat Paul Verne był również pisarzem.
Wielką pasją Verne’a było żeglarstwo – miał na własność kolejno trzy łodzie (St. Michel I, II, III), na których często tworzył[12].
Pisarz został pochowany na cmentarzu La Madeleine w Amiens.