Aniela Kowalska z domu Wasilewska (ur. 2 października 1905 w Łodzi zm. 2 grudnia 1997 w Warszawie) – historyk literatury, profesor Uniwersytetu Łódzkiego.Córka Stanisława i Leontyny z Czerniejewskich.Studia filologiczne odbyła na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1931–1939 była nauczycielką języka polskiego w łódzkich szkołach. W okresie okupacji hitlerowskiej uczestniczyła w tajnym nauczaniu w Warszawie. Od 1949 była wykładowcą Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Łodzi (do 1951). Następnie pracowała na Uniwersytetu Łódzkiego; w 1969 została profesorem UŁ, pełniła funkcję kierownika Zakładu Współczesnej Literatury Polskiej Uniwersytetu Łódzkiego.Wchodziła w skład redakcji Prac Polonistycznych, przewodniczyła Komisji Historii Literatury Łódzkiego Towarzystwa Naukowego. Badania naukowe prowadziła w zakresie: czasopiśmiennictwa i życia literackiego w okresie romantyzmu w kraju, twórczości Norwida, recepcji kultury i literatury polskiej w Anglii, twórczości Josepha Conrada; zajmowała się także dydaktyką literatury polskiej w szkole średniej: wydała opracowania metodyczne Dżumy A. Camusa i wierszy Norwida.Autobiografię naukową Anieli Kowalskiej pt. Moje dwa Uniwersytety (Jagielloński i Łódzki) zawiera praca zbiorowa Moja droga do nauki, wydana przez Łódzkie Towarzystwo Naukowe (Łódź, 1997 ​ISBN 83-85879-87-0​).