Tadeusz Makowski polski malarz w Paryżu Tadeusz Makowski (ur. 29 stycznia 1882 w Oświęcimiu, zm. 1 listopada 1932 w Paryżu) – polski malarz działający w Paryżu, przedstawiciel École de Paris. W latach 1902-1906 odbył studia filologiczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Równolegle od 1903 uczęszczał na zajęcia w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, ucząc się pod kierunkiem Józefa Unierzyskiego, Jana Stanisławskiego i Józefa Mehoffera. Swą artystyczną edukację zakończył z wyróżnieniem w 1908. W 1907 i 1908 odbył podróże do Włoch, zaś w 1907 i 1912 zwiedzał Kijów. Z zamiarem kontynuowania nauki wyjechał na przełomie 1908 i 1909 przez Monachium do Paryża, gdzie pozostał do końca życia. Tu wszedł w krąg artystów skupionych wokół Henry Le Fauconniera; poznał m.in. Alberta Gleizesa, Jeana Metzingera, Fernanda Légera, Aleksandra Archipenkę, Pieta Mondriana i Guillaume'a. Apollinaire'a. W okresie 1914-1915 przebywał w Bretanii, gdzie początkowo gościł w domu Władysława Ślewińskiego w Doëlan, potem zaś mieszkał we wsi Le Pouldu. W 1921 wyjechał do Holandii; w 1932 odwiedził Holandię ponownie i podróżował po Belgii. Postawa artystyczna Makowskiego ukształtowała się w początkowym okresie pod wpływem symbolistycznego malarstwa pejzażowego Stanisławskiego. Mehoffer przekazał mu zrozumienie istoty rysunku jako środka ekspresji i zamiłowanie do dekoracyjnej, secesyjnej stylistyki. Jego zainteresowania scenografią teatralną przejawiły się w wykonywaniu kukiełek dla krakowskiego kabaretu "Zielony Balonik". W Paryżu zafascynowała artystę klasycyzująca, symboliczna sztuka Puvis de Chavannes'a. Około 1911 przejął od Le Fauconniera i kubistów zwartą konstrukcję obrazu i geometryzujące traktowanie form; kształt wydobywał jednak światłocieniowym modelunkiem i obrysowywał wyrazistym konturem. Powstały wówczas martwe natury o zawężonej, ciemnej gamie barw. W latach 1913-1915 zaczął poszukiwać inspiracji w malarstwie francuskich realistów - Camille'a Corota i Gustave'a Courbeta. Około 1915 odszedł ostatecznie od kubizującej formuły na rzecz wywodzącego się z doświadczeń impresjonizmu rozjaśnionego pejzażu. W czasie pobytu w Bretanii powstały pejzaże i sceny z życia miejscowych chłopów utrzymane w ciepłej tonacji żółcieni i czerwieni; faktura nabrała w nich szorstkości. Na ich syntetyczną stylistykę oddziałało malarstwo Ślewińskiego, podobnie jak na kompozycje z bukietami kwiatów i martwe natury. W 1918 pojawił się w obrazach Makowskiego motyw kluczowy dla jego dalszej twórczości - postać dziecka. Artysta malował wówczas liryczne, naiwne w wyrazie wizerunki dzieci w pastelowych, wysmakowanych tonacjach. Około 1920 powstały inspirowane sztuką Pietera Bruegla St. rozległe pejzaże ożywione sztafażem i utrzymane w zmatowiałej kolorystyce z przewagą brązów i zieleni. W płótnach z tego okresu czytelne są także reminiscencje naiwnej sztuki Henri Rousseau-Celnika. Makowski malował na deskach i dyktach o małym formacie martwe natury o wąskiej, wysmakowanej kolorystyce opartej na dwutakcie różów i szmaragdowych zieleni, dopełnionych tonami żółcieni i brązów. W 1930 w malarstwie Makowskiego nasiliła się ekspresjonistyczna tendencja. Artysta radykalnie uprościł kształty, sprowadzając je do trójkątów, walców i stożków, liniom nadał moc i wyrazistość. Gamę barwną zawęził do tonów ziemistych, głównie brązów zmąconych czerwienią i szarością. Zagęścił też malarską materię; wprowadził specyficzne efekty luministyczne, ożywiając ponurą, mroczną kolorystykę jarzącymi się snopami światła, smugami bieli sączącymi się z lamp i lampionów oraz złocistą poświatą przenikającą przez okna. W obrazach Makowskiego pojawił się motyw postaci-kukły, rubasznego prostaka i starca Prócz malarstwa sztalugowego, akwareli i rysunku Makowski uprawiał techniki graficzne - drzeworyt, akwafortę i litografię. Zajmował się ilustrowaniem książek i projektowaniem okładek; ozdobił drzeworytami wydane w 1925 w Paryżu "Pastorałki" Tytusa Czyżewskiego. Pisał ponadto wiersze, opowiadania i teksty z zakresu teorii sztuki.