Jasiński Jan (1901–1939), harcmistrz, nauczyciel. Ur. 11 VII w Warszawie, syn Aleksandra, tokarza, i Franciszki z Ludwińskich. Po skończeniu technicznej szkoły zawodowej im. Wawelberga w Warszawie pracował w l. 1921–2 jako nauczyciel wychowania fizycznego w Środzie Wpol., a od r. 1923 do wybuchu wojny jako wychowawca fizyczny w Liceum im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu, gdzie zakładał różne koła i stowarzyszenia młodzieży. Pracując zawodowo kończył Studium Wychowania Fizycznego Uniw. Pozn. (1929–31), po czym studiował na Uniw. Pozn. geografię. W r. 1934 uzyskał tytuł magistra filozofii na podstawie pracy Pomorze polskie, Pomorze niemieckie i Prusy Wschodnie pod względem ludnościowym i gospodarczym. Od lat szkolnych brał żywy udział w pracy harcerskiej, był uczestnikiem obozów i kursów instruktorskich nad Wigrami. Stopień harcmistrza uzyskał w r. 1928. J. kierował pokazami na Międzynarodowym Zlocie Skautów Wodnych w Garczynie na Pomorzu (1932). Na Jamboree w Gödödllö (Węgry 1933) jako szef pokazów przygotował pokaz tzw. «żywej mapy Polski», który zyskał duże uznanie. W r. 1936 J. został wysłany przez Związek Harcerstwa Polskiego (ZHP) do Stanów Zjedn. A. P. jako instruktor na kursy i obozy młodzieży Polonii Amerykańskiej. Pobyt w Ameryce wykorzystał dla zapoznania się z działalnością i metodami pracy skautingu amerykańskiego i dał obszerne informacje o swoich spostrzeżeniach w kwartalniku instruktorskim „Harcerstwo” (1937). Jego podręcznik Gry i ćwiczenia terenowe, który ukazał się w kilku wydaniach (1935, 1938, 1942 w Palestynie, 1945 – dwa wydania – i 1958), miał za zadanie dać nauczycielowi dostosowany do programu szkoły materiał przygotowujący młodzież do obrony kraju. Wydał również podręcznik Palant – technika i taktyka gry (1938) oraz Palant – przepisy (1938). Pisywał w czasopiśmie „Czuj Duch”. Członek Tow. Nauczycieli Szkół Średnich i Wyższych, w l. 1931–9 był jednym z organizatorów Polskiego Związku Wychowawców. Był zamiłowanym instruktorem wychowawcą. Unowocześnił metodykę harcerską, wprowadził do niej dodatnie walory sportowe i jednocześnie starał się przeszczepić w sport ducha harcerskiego. W r. 1929 otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi za wyniki osiągnięte na polu wychowania fizycznego. We wrześniu 1939 r. jako porucznik rezerwy objął kompanię 68 p. piechoty; w bitwie pod Kutnem dowodził już batalionem. Ciężko ranny zmarł 11 XI 1939 r. w Łodzi. Ożeniony w r. 1930 z Haliną z domu Gerżabek, pozostawił dwie córki. ! Uwagi: Brzegi stron lekko zakurzone, oprawa wytarta i zabrudzona, naddarta na krawędziach i grzbiecie. Blok książki spójny, strony pożółkłe. Druk zachowany w stanie bardzo dobrym.