Studiował na Wydziale Prawa i Administracji Szkoły Głównej Warszawskiej, a po jej zamknięciu dokończył studia na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim w 1872.

Ówczesny pierwszy stopień awansu zawodowego – patrona uzyskał w 1875, adwokatem został w 1877. Specjalizował się w sprawach z zakresu prawa cywilnego. W latach późniejszych także ekspert z zakresu prawa samorządu terytorialnego.

W 1893 za odczytanie przysięgi sądowej po polsku, a nie po rosyjsku, został ukarany skreśleniem z listy adwokatów (po odwołaniu karę zamieniono na karę surowej nagany). Po podobnej sprawie w 1912 został definitywnie skreślony z listy adwokatów i do zawodu powrócił dopiero w wolnej Polsce.

Współpracował z Gazetą Sądową Warszawską, w swoich publikacjach skupiając się na kwestiach etyki adwokackiej, samorządu zawodowego adwokatów oraz zasad kształcenia adwokatów.

W 1911 ukazała się w Warszawie jego Bibljografja prawnicza polska XIX i XX wieku: poprzedzona słowem wstępnym i rzutem oka na twórczość piśmienniczą prawników polskich w ciągu XIX wieku i pierwszego dziesięciolecia XX wieku, która do dzisiaj pozostaje podstawowym źródłem informacji bibliograficznej o polskim piśmiennictwie prawniczym z tamtego okresu.

W 1917 organizator zjazdu miast polskich w Warszawie podczas którego powołano Związek Miast Polskich z nim, jako prezesem, na czele. Był pracownikiem Komitetu Ofiary Narodowej Tymczasowej Rady Stanu[1]. Mianowany członkiem Rady Stanu w 1918 roku[2].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został uroczyście wpisany na listę adwokatów. Został też profesorem Uniwersytetu Warszawskiego, prowadząc wykłady z prawa samorządowego i administracji sądownictwa. Opublikował w tym czasie wiele artykułów i rozpraw naukowych.

W 1919 wybrany posłem do Sejmu Ustawodawczego. W Sejmie wchodził w skład Komisji Prawniczej oraz Komisji Konstytucyjnej. Był przewodniczącym, powołanej z jego inicjatywy, Komisji do spraw Miejskich. Był członkiem Klubu Zjednoczenia Mieszczańskiego na Sejmie Ustawodawczym[3].

Jego synem był Bohdan Suligowski – adwokat i dziekan warszawskiej Tajnej Rady Adwokackiej w czasie okupacji niemieckiej.

Jest pochowany na Cmentarzu Powązkowskim. Jego imieniem została nazwana jedna z ulic w Warszawie.