Ivo Pogorelić (ur. 20 października 1958 w Belgradzie)[1] – chorwacki pianista.

Od 7 roku życia uczył się gry na fortepianie. Ukończył konserwatorium muzyczne w Moskwie, potem w 1976 roku zaczął dalsze studia pod kierunkiem pianistki i pedagoga, arystokratki Alizy Kezeradze. Byli małżeństwem od roku 1980 aż do jej śmierci w 1996 roku.

Pogorelić zdobył pierwsze nagrody na międzynarodowym konkursie pianistycznym Casagrande w Terni (Włochy) w 1978 roku i Konkursie w Montrealu w 1980 roku. Jednak największy rozgłos zyskał za sprawą nagrody, której nie udało mu się zdobyć. W 1980 roku wystąpił na X Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie i odpadł w III etapie. Jurorka konkursu, argentyńska pianistka Martha Argerich uznała go za pianistycznego geniusza i na znak protestu zrezygnowała z udziału w jury. Otrzymał na tym konkursie „nagrody pocieszenia” od prywatnych fundatorów i nagrano w Polsce płytę z jego wykonaniami muzyki Chopina. W 1981 roku Pogorelić grał po raz pierwszy w nowojorskiej Carnegie Hall. W tym samym roku zagrał też swój pierwszy recital w Londynie. Od tego czasu dał wiele recitali na całym świecie, współpracował z największymi orkiestrami takimi jak: Boston Symphony Orchestra, London Symphony Orchestra, Chicago Symphony Orchestra, Wiener Philharmoniker, Berliner Philharmoniker, Orchestre de Paris i wielu innymi. Pogorelić zaczął nagrywać dla Deutsche Grammophon i w 1982 roku podpisał z tą wytwórnią płytową kontrakt na wyłączność. Nagrywał dzieła Bacha, Beethovena, Brahmsa, Chopina[2][3], Liszta, Mozarta, Mussorgskiego, Prokofjewa, Ravela, Scarlattiego, Skriabina i Czajkowskiego[4].

W roku 1988 zyskał tytuł ambasadora dobrej woli nadawany przez UNESCO. Podczas wojny domowej w Bośni i Hercegowinie zajmował się działalnością charytatywną na rzecz mieszkańców Sarajewa poszkodowanych przez konflikty po rozpadzie Jugosławii.