Ira (łac. ira ‘gniew’), zapis stylizowany IRA – polski zespół rockowy założony w 1987 w Radomiu przez gitarzystę Kubę Płucisza[10]. Grał poza pop-rockiem i hard rockiem, również łagodniejszą odmianę heavy metalu i glam metalu w latach 90. XX wieku[1][2][3][4][5], a od 2002 roku min. rock alternatywny i post grunge[6][7][8]. Albumy Mój dom, 1993 rok oraz koncertowy Ira Live osiągnęły nakład sięgający wielu tysięcy egzemplarzy, co pozwoliło grupie awansować do czołówki polskiego rocka[11]. Dzięki sukcesom, zespół miał okazję występować na wielu największych festiwalach rockowych w kraju, m.in. trzykrotnie na Festiwalu w Jarocinie, na Przystanku Woodstock, oraz na Festiwalu Odjazdy. Utwory z płyt zadebiutowały na prestiżowej polskiej Liście przebojów Programu III Polskiego Radia. W maju 1994 roku zespół jako jedyny spośród setki polskich zespołów rockowych został wybrany do supportowania Aerosmith[12][13].

W drugiej połowie lat 90. zespół radykalnie zmienił swoje oblicze, rezygnując ze swego charakterystycznego stylu. Płyta Znamię wydana we wrześniu 1994 roku była wyraźnym ukłonem w stronę mocniejszych brzmień, zahaczających nawet o thrash metal[14], co niezbyt przypadło fanom do gustu, przez co zespół zaczął coraz mniej koncertować[13]. Wydana we wrześniu 1995 roku płyta Ogrody, mimo iż była powrotem do brzmień zbliżonych z płyty Mój dom nie przekonała fanów zespołu. Płyta nie spełniła oczekiwań muzyków. 1 września 1996 roku zespół opuścił założyciel Kuba Płucisz, a parę miesięcy później grupa zawiesiła działalność[13]. Zespół powrócił na polską scenę muzyczną po siedmiu latach, pod koniec 2001 roku[15]. Od momentu powrotu na scenę zespół nagrał cztery albumy studyjne oraz jeden koncertowy, będący zapisem jubileuszowego koncertu z okazji 15-lecia istnienia zespołu, który odbył się w 2003 roku w amfiteatrze w Radomiu. Nowe utwory ponownie były notowane na krajowych listach przebojów. W listopadzie 2003 roku, zespół supportował podczas dwóch koncertów w Polsce hardrockowy zespół Def Leppard. W 2002 roku zespół został nominowany do nagrody Fryderyki za album Tu i teraz, a dwa lata później za album Ogień.