Ignacy Krasicki

arcybiskup gnieźnieński, prymas Polski

portret Ignacego Krasickiego pędzla Per Kraffta (starszego) z ok. 1767 roku

Kraj działania I Rzeczpospolita

Data i miejsce urodzenia3 lutego 1735
Dubiecko

Data i miejsce śmierci14 marca 1801
Berlin

arcybiskup gnieźnieński

Okres sprawowania1795–1801

biskup warmiński

Okres sprawowania1767–1795

Wyznaniekatolickie

Kościółrzymskokatolicki

Prezbiterat2 lutego 1759

Sakra biskupia25 grudnia 1767

Odznaczenia

Multimedia w Wikimedia Commons

Teksty w Wikiźródłach

Cytaty w Wikicytatach

Sukcesja apostolska

Data konsekracji25 grudnia 1767

KonsekratorAntonio Eugenio Visconti

[pokaż]Konsekrowani biskupi

Ignacy Błażej Franciszek Krasicki herbu Rogala (ur. 3 lutego 1735 w Dubiecku, zm. 14 marca 1801 w Berlinie) – biskup warmiński od 1767, arcybiskup gnieźnieński od 1795, książę sambijski, hrabia Świętego Cesarstwa Rzymskiego, prezydent Trybunału Głównego Koronnego w Lublinie w 1765[1], proboszcz[2] przemyski, kustosz kapituły katedralnej lwowskiej w 1765 roku[3], poeta, prozaik i publicysta, encyklopedysta, kawaler maltańskizaszczycony Krzyżem Devotionis[4], mianowany biskupem tytularnym Verinopolis w 1766 roku[5].

Jeden z głównych przedstawicieli polskiego oświecenia. Nazywany „księciem poetów polskich”.

Jako biskup warmiński (stąd pseudonim X.B.W. – książę biskup warmiński) z rozmachem urządzał swoje rezydencje w Lidzbarku Warmińskim i Smolajnach. Z racji pełnionej funkcji zasiadał w Senacie Rzeczypospolitej.

W roku 1781 wydał nakładem drukarni Michała Grölla w Warszawie 2-tomowy Zbiór potrzebniejszych wiadomości, trzecią po Inventores rerum Jan Protasowicza, Nowych Atenach polską encyklopedię powszechną. Jest również autorem dzieła uznawanego za pierwszą polską powieść (Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki). Tworzył głównie bajki, satyry i poematy heroikomiczne.