Obejmuje szkice z dziejów kultury czterech azjatyckich ludów koczowniczych Hunów, ograniczonych do tzw. Hunów europejskich, Protobułgarów, Chazarów i Pieczyngów. Wymienione ludy są zaliczane w nauce, na podstawie kryteriów językoznawczych, do wielkiej rodziny ludów ałtajskich, obejmującej ludy mongolskie, tureckie, tunguzo-mandżurskie, a według niektórych badaczy także koreański, a nawet japoński. Ludy, których kultura stanowi przedmiot naszej książki, należały zdaniem przeważającej większości badaczy do tureckiej grupy językowej. Jeżeli jednak unikamy powiedzenia wprost, że są one wszystkie ludami tureckimi, czynimy to dlatego, że w odniesieniu do kilku z nich pozostaje nadal pewien margines wątpliwości. Dotyczy on mianowicie z jednej strony ich języków, z drugiej - przynależności etnicznej. Jak zobaczymy przy szczegółowych opracowaniach, sprawa przedstawia się nieco odmiennie (i bardziej skomplikowanie) we wszystkich czterech przypadkach. Ogólnie jednak możemy powiedzieć, że w badaniach nad językiem tych grup etnicznych cierpimy na niedostatek podstawowego materiału, który się najczęściej sprowadza do nielicznych nazw osób, miejsc, stanowisk i tytułów, przypadkowych wyrazów z zakresu życia codziennego itp., z reguły nie pochodzących bezpośrednio od nosicieli, a okaleczonych przekazem w obcym systemie fonetycznym i graficznym. Wobec trudności interpretacyjnych (np. w odniesieniu do zapisów huńskich w piśmie chińskim czy zapisów protobułgarskich w piśmie greckim) oraz prawie zupełnego braku tekstów ciągłych (np. w huńskim i pieczyńskim) powściągliwość niektórych badaczy w wypowiadaniu ostatecznych sądów wydaje się nie pozbawiona podstaw.