Prace Gigera pokazują w jaki sposób ów postęp zniewolił ludzkość, zmuszając ją do życia w symbiozie ze światem maszyn. Wiele jego prac przedstawia okropny świat przyszłości, zniszczony przez nuklearne opady – świat beznadziejnej alienacji, pozbawiony ludzi i zwierząt, zdominowany przez bezduszne wieżowce, plastik i stal. "(...) Jakich słów mogę użyć, żeby opisać te precyzyjne pod względem naukowym strony wydarte z mojego ciała? Sami przejrzyjcie przez chwilę tę książkę i zrozumiecie mój dylemat. Nasz prymitywny przednaukowy język zawiera niewiele odpowiednich słów, żeby opisać straszliwe, wzbudzające grozę fakty, jakie ujawnia artysta Giger..." - Timothy Leary Sztuka Gigera zanosi światło biologicznej inteligencji w dół do ciemnej jaskini naszych miast. Sygnał genetyczny jest jasny. Wypełznąć z tuneli miejskich! Wystawić blade ciało złożone z membran na słońce i działanie powietrza! Rozłożyć wspaniałe, jedwabiste skrzydła! Wzlecieć nad planetę i polecieć wysoko w przestrzeń! To jest ewolucyjny geniusz Gigera. Choć zabiera nas głęboko do naszej bagnistej, wegetatywnej przeszłości owadów, zawsze popycha nas ku przestrzeni kosmicznej. Jego cel jest wyłącznie pozaziemski. Uczy nas, jak pokochać nasze pełzające, śliskie, embrionalne ciała owadów, abyśmy mogli dokonać ich przemiany. Tu w Kalifornii kochamy Gigera.