Jan Jerzy Pinzel, Johann Georg Pinsel (zm. pomiędzy 1761 a 1762) – rzeźbiarz i snycerz pochodzenia niemieckiego lub czeskiego, jeden z najwybitniejszych rzeźbiarzy działających w Polsce w okresie rokoka. Jako twórca jest nieco zagadkową postacią. Niewiele jest materiałów archiwalnych na jego temat. Nie wiadomo skąd pochodził, choć brzmienie nazwiska wskazuje na niemiecki obszar językowy. Na podstawie niewielu istniejących śladów historykom udało się w przybliżeniu odtworzyć jego drogę artystyczną. Jan Pinzel tworzył w latach 1750-1761 pod protektoratem starosty kaniowskiego Mikołaja Bazylego Potockiego, mecenasa sztuk na wschodnich rubieżach Rzeczypospolitej, fundatora okazałych świątyń i budowli świeckich i ich rzeźbiarskiego wystroju. Współpracował z jednym z największych lwowskich architektów Bernardem Meretynem. Jan Jerzy Pinzel miał pracownię w Buczaczu. Tworzył początkowo w kamieniu, dekorując wznoszone przez Meretyna budowle – ratusz w Buczaczu i sobór św. Jura we Lwowie. Następne dziale Pinzla to wielkie zespoły ołtarzowe wyrzeźbione w drewnie, przeznaczone dla kościołów m.in. w Horodence (1752-1755), Hodowicy (ok. 1758) oraz w Monasterzyskach (1761). Jan Jerzy Pinzel wykonał również rzeźby dla kaplicy w Mariampolu, klasztoru w Sąsiadowicach, kościoła św. Marcina we Lwowie. Rzeźby i reliefy dla cerkwi św. Pokrowy w Buczaczu wiązane są z działalnością warsztatu Pinsla, działającego po śmierci artysty. Wystrój fary w Buczaczu jest również dziełem warsztatu pozostawionego przez Pinsla, przy jego wykonaniu pracował m.in. Antonii Sztyl. Natomiast snycerskie prace w kościele w Nawarii są autorstwa Macieja Polejowskiego. Twórczość Mistrza Pinzla mieszcząca się w kręgu oddziaływania sztuki południowoniemieckiej, wyróżnia się na tle współczesnej sobie rzeźby epoki rokoka szczególną ekspresją i dramatyzmem przedstawień. Dynamika konwulsyjnie wygiętych ciał, ukazanych z całym naturalizmem napiętych mięśni, ścięgien i żył potęgowana jest poprzez pełne wyrazu traktowanie draperii, skłębionych niespokojnie wokół postaci, nieraz stanowiących wręcz samodzielny element plastyczny, modelowanych śmiało za pomocą dużych płaszczyzn ograniczonych wyraźnymi, ostrymi krawędziami. O wielkim mistrzostwie artysty świadczy umiejętność bezbłędnego komponowania wielopostaciowych grup rzeźbiarskich. Podziw budzi jego niebywała biegłość warsztatowa, znakomita znajomość materiału i absolutne opanowanie techniki. Artysta wychował około czterdziestu uczniów i kontynuatorów swej sztuki. W XIX wieku postać Pinzla została zapomniana, a do panteonu słynnych rzeźbiarzy został przywrócony dopiero po odzyskaniu przez Polskę niepodległości po I wojnie światowej, kiedy to dwóch lwowskich historyków: Tadeusz Mańkowski i Zbigniew Hornung rozpoczęło badania nad warsztatem rzeźbiarza; ustalili oni niemal wszystkie prace przez niego wykonane. W pomieszczeniach kościoła Niepokalanego Poczęcia NMP we Lwowie urządzono staraniem Borysa Woźnickiego muzeum rzeźby Jana Jerzego Pinzela.