==Historja źródeł dawnego prawa polskiego== prezentuje charakterystykę źródeł do ziemskiego prawa koronnego, mazowieckiego, śląskiego, pruskiego i litewskiego oraz do prawa dotyczącego stanów i wyznań; PAU przyznała autorowi nagrodę im. Barczewskiego (1926), a Adam Vetulani nazwał publikację ,,najważniejszym o charakterze pomocniczym dziełem dla nauk historycznych, jakie powstało w okresie międzywojennym". W Książce znajdują się dwa tomy. Tom pierwszy obejmuje źródła prawa ziemskiego koronnego, tom drugi źródła innych praw, w dawnej Polsce obowiązujących, tak ziemskich jak stanowych i zawodowych (mazowieckiego, śląskiego, pruskiego, litewskiego, kościelnego, miejskiego, ormiańskiego itd) oraz krótką historję archiwów i bibljotek w Polsce. Zawiera: Tom I (282 s.): Źródła prawa ziemskiego koronnego. Tom II (458 s.): 1. Źródła innych praw obowiązujących w Polsce. 2. Archiwa i biblijoteki. Wydawnictwo Zakładu Narodowego Im. Ossolińskich. Stanisław Marian Kutrzeba – polski historyk prawa, profesor i rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego, prezes Polskiej Akademii Umiejętności, działacz polityczny, poseł do Krajowej Rady Narodowej. W pracy naukowej zajmował się historią średniowiecznego prawa polskiego, historią ustroju Polski od XIV do XVIII wieku, historią Krakowa. Rozwój polskich instytucji ustrojowych przedstawił w obszernej pracy ==Historia ustroju Polski w zarysie==. Zajmował się prawną naturą związków Polski z Litwą. Zajmował się ponadto m.in. kwestią średniowiecznej skarbowości Krakowa. Wspólnie z Janem Nepomucenem Fijałkiem prowadził badania nad kopiarzem rzymskim Erazma Ciołka. Opracował katalog zbiorów Archiwum Krajowego Aktów Grodzkich i Ziemskich (1909) oraz katalog rękopisów Muzeum Czartoryskich w Krakowie (1909–1913, 4 zeszyty.