Fryderyk Klimke (niem. Friedrich Klimke, ur. 8 czerwca 1878 w Golejowie, zm. 9 stycznia 1924 w Rzymie) – polsko-niemiecki filozof i teolog, zaliczany do szkoły neotomistycznej.

Wstąpił w roku 1897 do zakonu OO. Jezuitów i rozpoczął studia filozoficzne w Nowym Sączu, które kontynuował na Wydziale Teologicznym jezuickiej uczelni w Valkenburg aan de Geul w Holandii.

Następnie studiował teologię na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie językami wykładowymi były polski i niemiecki. Swoje prace publikował w obydwu językach, a także po łacinie.

Po ukończeniu studiów w ciągu trzech lat uczył w Zakładzie Naukowo-Wychowawczym Ojców Jezuitów w Chyrowie.

Po wyświęceniu na księdza 1911 kontynuował studia filozoficzne w Krakowie, tam został powołany na profesora filozofii. W roku 1918 został powołany na profesora nadzwyczajnego filozofii chrześcijańskiej na uniwersytecie w Innsbrucku. Od roku 1920 wykładał historię filozofii na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie.