Historia Niemiec – obejmuje dzieje państwa i narodu niemieckiego.

Plemiona germańskie wywodziły się prawdopodobnie z południowej Skandynawii i północnych Niemiec. Od I wieku p.n.e. osiedlały się na terenie współczesnych Niemiec, w następnym stuleciu skutecznie opierając się ekspansji Imperium Rzymskiego. W III w. n.e. na teren Niemiec przybyły kolejne plemiona germańskie, które zaczęły od tego czasu próby ekspansji na tereny rzymskie. Na skutek konsolidacji plemion i osłabienia państwa rzymskiego większość ziem zachodniego cesarstwa znalazła się pod ich panowaniem.

W 800 r. król Franków Karol Wielki został koronowany na cesarza zachodniorzymskiego, jednak jego imperium zostało podzielone już w 843 r. na podstawie traktatu w Verdun. Od tamtego czasu tytuł cesarski zanikał i pojawiał się, ostatecznie pozostając przy władcach wschodniej części podzielonego kraju, którzy przyjęli z czasem tytuł królów Niemiec. Ostateczne odnowienie tytułu cesarskiego królów Niemiec nastąpiło w 962 r., a cesarstwo rozpoczęło ekspansję na północną Italię i Burgundię, a także na ziemie zachodniosłowiańskie.

W późnym średniowieczu niezależność książąt niemieckich rosła, co znalazło odzwierciedlenie w Złotej Bulli z 1356 r., która uregulowała ustrój państwa jako monarchii elekcyjnej. W 1517 r. w Niemczech rozpoczął się ruch dążący do reformy Kościoła katolickiego, który doprowadził do powstania wyznań protestanckich. Ze względu na rozdrobnienie Niemiec, reformację wprowadzono w wielu niemieckich księstwach, podczas gdy część pozostała przy katolicyzmie. Spór religijny doprowadził do wojny trzydziestoletniej (1618–1648), którą zakończył pokój westfalski.