Tom IV - 1934-1939 - 536 s., 1969 r.,
Tom V - 1939-1945. s. 555, 1970 r.
Jerzy Bonawentura Toeplitz (ur. 24 listopada 1909 w Charkowie, zm. 24 lipca 1995 w Warszawie) – polski historyk kina i krytyk filmowy, pedagog, twórca i długoletni rektor Łódzkiej Szkoły Filmowej. Należał do zasłużonego warszawskiego rodu Toeplitzów, jego bratankiem był znany publicysta i medioznawca, krytyk filmowy Krzysztof Teodor Toeplitz. Przed wojną związany z grupą lewicujących filmowców "Start". Zasłynął po wojnie przede wszystkim jako autor pionierskiego dzieła pięciotomowej Historii sztuki filmowej (1955–1970), doprowadzonej do 1945 r. Po wojnie, 18 listopada 1948 przed Sądem Okręgowym w Warszawie Toepliz występował jako biegły razem z Dobiesławem Damięckim (ówczesny przewodniczący ZASP) w trwającym procesie przeciwko polskim aktorom występującym w filmie Heimkehr. Należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Po wydarzeniach marcowych 1968 roku został pozbawiony stanowiska w łódzkiej uczelni filmowej. W 1970 wyjechał do Australii, gdzie stworzył "australijską szkołę filmową". Był konsultantem Interim Council for the National Film & Television Training School. W latach 1972-1973 był profesorem na La Trobe University w Melbourne, a od 1973 do 1979 - dyrektorem Australian Film, Television and Radio School w Sydney (jego imieniem nazwano bibliotekę szkoły). 3 marca 1993 dostał tytuł doktora honoris causa PWSFTviT w Łodzi. 16 października 1998 na ulicy Piotrkowskiej w Łodzi odsłonięto jego gwiazdę w nowo powstałej Alei Gwiazd (w okolicach Hotelu Grand i kina "Polonia"). Historyk kina, pedagog, wychowawca wielu pokoleń polskich filmowców. Przed wojną autor artykułów o tematyce filmowej m. in. w "Kurierze Polskim", "Kinie", "Wiadomościach Literackich", "Pionie" i "Dzienniku Ludowym". W 1930 był jednym z założycieli Stowarzyszenia Miłośników Filmu Artystycznego "Start". W latach 1934-37 pracował w Londynie w firmie Toeplitz Film Production (własność stryjecznego brata) jako doradca do spraw scenariuszy. Po powrocie do kraju, w roku 1937, pracował do wybuchu wojny jako urzędnik z Zarządzie Głównym Fabryki Lokomotyw. Lata wojny spędził w Warszawie zajmując się głównie nauczaniem języka angielskiego. Po wojnie współorganizator polskiej kinematografii. W 1945 został dyrektorem działu zagranicznego w "Filmie Polskim". Współtwórca Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej w Łodzi, której był dyrektorem i wykładowcą w latach 1949-51, a następnie rektorem w latach 1957-68. Z funkcji odszedł z końcem kwietnia 1968 po wydarzeniach marcowych (poparł protesty studentów). Na zaproszenie władz australijskich wyjechał w 1972 do Melbourne, gdzie przez rok był wykładowcą na Uniwersytecie, a następnie założycielem i dyrektorem pierwszej australijskiej Szkoły Filmowej i Telewizyjnej w Sydney (1973-79). W latach 1948-72 prezes Międzynarodowej Federacji Archiwów Filmowych, 1966-72 wiceprezes Międzynarodowej Rady Filmu i Telewizji UNESCO, 1976-79 wiceprezes Międzynarodowego Centrum Szkół Filmowych i Telewizyjnych (CILECT). Wieloletni członek władz SPATIF-ZASP-u. Autor wielu książek filmowych, w tym przede wszystkim 6-tomowej "Historii sztuki filmowej". W latach 1966-68 redaktor naczelny miesięcznika "Kino", a także redaktor naczelny pierwszej edycji "Kwartalnika Filmowego". Autor "Kartek z kalendarza" - stałej rubryki w tygodniku "Film". Pod koniec życia prowadził seminarium filmoznawcze na Uniwersytecie Warszawskim, wykładał na seminariach klubowych, był opiekunem i wykładowcą na Akademii Filmowej w warszawskim DKF "Kwant". W 1998 (16.10) na ulicy Piotrkowskiej w Łodzi odsłonięto jego gwiazdę w nowo powstałej Alei Gwiazd (w okolicach Hotelu Grand i kina "Polonia").
