Wybuch Wielkiego Kryzysu w 1929 r. zaskoczył większość ówczesnych teoretyków ekonomii. Niestety ortodoksyjna ekonomia akademicka okazała się bezradna wobec rosnącego bezrobocia i przedłużającej się recesji. Wiarygodną propozycję naprawy kapitalizmu przedstawił John Maynard Keynes, który dokonał kolejnego przewrotu naukowego w ekonomii, stworzył nowoczesną makroekonomię oraz zaproponował prowadzenie nowej polityki gospodarczej. Architektami nowatorskiej polityki gospodarczej oraz modeli państwa dobrobytu byli z kolei uczeni szwedzcy i niemieccy. Propozycje pogodzenia zwaśnionych ekonomii neoklasycznej i keynesizmu zgłosili reprezentanci syntezy neoklasycznej. „Muszę stwierdzić, że została wykonana iście benedyktyńska praca (…) będąca owocem wysiłku jednego człowieka. Zasługuje to na podkreślenie i docenienie, a jak pisze sam autor, stanowi zwieńczenie jego wieloletnich badań i gromadzenia obszernego materiału bibliograficznego”. Z recenzji prof. dr hab. Urszuli Zagóry-Jonszty