Część 1: 342 s.
Część 2: 376 s.
Wyczerpujący podręcznik historii muzyki od starożytności po wiek XX.
Trudno jednoznacznie określić datę pojawienia się muzyki. Wiemy jednak, że już monotonne śpiewy ludzi jaskiniowych były pierwszą próbą jej stworzenia. Człowiek prehistoryczny zapewne śpiewał, by dodać sobie otuchy i poprawić sobie nastrój. Najstarszym znanym instrumentem są kości mamuta, którymi około 35 tys. lat temu muzycy uderzali o siebie.
W starożytności nastąpił rozwój muzyki. Powstały przede wszystkim liczne instrumenty strunowe (np. lira, harfa) i dęte drewniane (fletnie i fujarki). Nie brak było także tych najoryginalniejszych jak chociażby muszle. Trzeba wiedzieć, że każdy lud czy plemię miał swoje tradycyjne i nigdzie indziej niespotykane instrumenty.
Okres średniowiecza kojarzy się z zastojem. Muzyka - tak jak wszystko inne - podporządkowana była wierze i Bogu. Powstawały głównie pieśni religijne, a z nimi i chór kościelny.
W odrodzeniu nastąpił dalszy rozwój muzyki wokalnej religijnej i świeckiej. Był to także czas powstania polifonii, polegającej na jednoczesnym prowadzeniu kilku samodzielnych linii melodycznych.
W baroku (XVII i 1 połowa XVIII w.) we Włoszech narodziła się nowa forma dramatu śpiewanego - opera. W tym okresie tworzył znany organista i wirtuoz niemiecki Jan Sebastian Bach. Spod jego pióra wychodziły piękne utwory orkiestrowe, organowe i fortepianowe.
Koniec XVIII i XIX wiek (oświecenie i romantyzm) zapoczątkowały gwałtowny rozwój muzyki klasycznej. Najpierw sławne symfonie tworzył W. A. Mozart. Potem podobne utwory mimo głuchoty, na którą cierpiał przez ostatnie 10 lat swojego życia, pisał Ludwig van Beethoven. Stolicą muzyki został Wiedeń. To tu ściągali i tworzyli liczni kompozytorzy. Z nich należy wyróżnić Johanna Strausa, który walnie przyczynił się do rozwoju walca (który wtedy uznawany był za rodzaj muzyki popularnej). Ten liczony na trzy, wirowy taniec do dziś jest jednym z najpiękniejszych. Od około 1820 roku zaczęto poszukiwać nowych form wyrażania najrozmaitszych uczuć i nastrojów. Piotr Czajkowski i nasz najwybitniejszy pianista Fryderyk Chopin starali się w swoich utworach nawiązywać do tradycyjnych pieśni i opowieści ludowych, dzięki czemu muzyka z każdego kraju, była zupełnie inna.
Koniec XIX wieku to także okres rozwoju baletu. Najwięcej tancerzy i tancerek pochodziło z Rosji, w której ta forma tańca zyskała ogromną popularność. Wtedy właśnie Rosjanin Siergiej Diagilew założył międzynarodowy zespół baletowy Les Ballets Russes (nazwa oczywiście po francusku, gdyż ten to język jest obowiązujący w balecie).
Dwudzieste stulecie wniosło wiele przemian do naszego życia. Także w muzyce wiele się zmieniło. Można by powiedzieć, że klasyczna nieco się ,,przejadła''. Zaczęto z nią eksperymentować, co nie zawsze spotkało się z aprobatą słuchaczy. Skutkiem tych przemian było powstanie w Nowym Orleanie nowego typu muzyki. Był nim jazz. Jego podstawową cechą jest improwizacja - muzycy tworzą część utworu lub jego całość w trakcie grania. Tradycyjnym instrumentem jazzu jest trąbka. Jazz prawie zawsze tworzyli czarnoskórzy mieszkańcy Ameryki. Do najsławniejszych należy zaliczyć takich ludzi jak: Charlie "Bird" Parker, czy Louis Armstrong. Jednak dopiero po wojnie całkowicie zmieniła się forma i rola muzyki.
W latach 50 naszego wieku narodził się nowy rodzaj muzyki popularnej - rock and roll. Za sprawą Elvisa Presley'a i jego nagrań rock zyskał na świecie wielu wielbicieli. Do dziś nie wszyscy wierzą w śmierć znanego piosenkarza. Natomiast w Europie odnieśli fenomenalny sukces Beatlesi (Paul McCartney, Ringo Starr, John Lennon i George Harrison) z Liverpoolu. Ich piosenki do dziś są wzorcem dla licznych muzyków. Teraźniejszość więc przemija pod znakiem muzyki pop. Rozwinęły się różne odmiany tej muzyki, ale nie wiadomo jak potoczą się dalej ich losy.
