Tom I - 1948 r., 178 s. Tom II - 1950 r., 492 s. Tadeusz Andrzej Broniewski herbu Tarnawa (ur. 29 sierpnia 1894 w Krakowie, zm. 4 stycznia 1976 we Wrocławiu) – polski architekt, przedstawiciel modernizmu, historyk i krytyk architektury, konserwator zabytków architektury. Absolwent III Gimnazjum im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie, w latach 1923–1931 pracownik naukowy Politechniki Lwowskiej. Potem (1931–1944) dyrektor Państwowej Szkoły Budownictwa w Jarosławiu i radny miasta, od 27 lipca 1944 do 10 sierpnia 1944 wiceburmistrz Jarosławia,od 1946 do 1964 pracownik naukowy Politechniki Wrocławskiej. Jego studentami byli m.in. Olgierd Czerner i Tadeusz Zipser. Jego córką jest architekt Anna Broniewska de Bezdzieca. Doskonały rysownik, także poliglota, badacz XVI-wiecznych tekstów niemieckich. Od 1956 profesor, w latach 1949–1951 i 1958–1960 dziekan Wydziału Architektury Politechniki Wrocławskiej. Przed wojną konserwował zabytkowe kamienice w Jarosławiu, zbudował tam także Dom Żołnierza i Miejską Kasę Oszczędności; po wojnie kierował odbudową i konserwacją m.in. kościoła św. Marii Magdaleny we Wrocławiu, kościoła parafialnego w Świętej Katarzynie i ratusza w Lubaniu, zbudował także nowy gmach Wydziału Chemii Politechniki Wrocławskiej (1948–1951). Napisał m.in. Historię architektury w zarysie (1959) i 5-tomową Architekturę dla wszystkich (1963–1969) (wydane łącznie jako: Historia architektury dla wszystkich, Wrocław 1980, 1990); wraz z Mieczysławem Zlatem współredagował serię Śląsk w zabytkach sztuki (1959–1976), pisząc m.in. o Kłodzku, Lubaniu, Srebrnej Górze i Trzebnicy.