Aleksander Hertz (ur. 3 grudnia 1895 w Warszawie, zm. 16 maja 1983 w Nowym Jorku) – polski socjolog, sympatyk PPS, współtwórca warszawskiego Klubu Demokratycznego, wolnomularz. Był synem powstańca styczniowego, wywodził się z rodziny żydowskiej o tradycjach patriotycznych. Sam od młodzieńczych lat tradycje te kontynuował. Zajmował się głównie historią doktryn socjologicznych i socjologią stosunków politycznych. W jego dziełach socjologiczno-politycznych analiza służyła obywatelskiej przestrodze; popularnonaukowe miały upowszechnić wiedzę o społeczeństwie obywatelskim. Od 1940 mieszkał w Stanach Zjednoczonych. Za granicą wydał kilka prac w języku angielskim: The Rise of Peasant Democracy i The Case of an Eastern European Intelligentsia. Był prekursorem socjologii teatru. Pracę naukową (był wykładowcą Państwowego Instytutu Pedagogiki Specjalnej i Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej) łączył z działalnością popularyzatorską – współpracował z Polskim Radiem, publikował w miesięczniku "Wiedza i Życie". W miarę wzrostu wpływów nacjonalistycznych w II Rzeczypospolitej coraz ostrzej odczuwał to, że jest uważany za Żyda. Po latach emigracji, kiedy przeżył wewnętrznie zagładę Żydów, napisał książkę Żydzi w kulturze polskiej, którą uważał za najbardziej osobistą. Osobny artykuł: Cenzura w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. W PRL informacje na temat Aleksandra Hertza podlegały cenzurze. Jego nazwisko znajdowało się na specjalnej liście osób objętych całkowitym zakazem publikacji. Zalecenia cenzorskie dotyczące jego osoby zanotował Tomasz Strzyżewski, który w swojej książce o peerelowskiej cenzurze opublikował notkę informacyjną nr 9 z 1975 roku Głównego Urzędu Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk. Wytyczne dla cenzorów zawierały na liście autorów zakazanych jego nazwisko głosząc: "(...) w stosunku do niżej wymienionych pisarzy, naukowców i publicystów przebywających na emigracji (w większości współpracowników wrogich wydawnictw i środków propagandy antypolskiej) należy przyjąć zasadę bezwarunkowego eliminowania ich nazwisk oraz wzmianek o ich twórczości, poza krytycznymi, z prasy, radia i TV oraz publikacji nieperiodycznych o nienaukowym charakterze (literatura piękna, publicystyka, eseistyka)". Jego twórczość pisarska została upowszechniona w Polsce dopiero po 1989 r. Był pierwszym mężem Izabeli "Czajki" Stachowicz. ! Uwagi: Oprawa wytarta, zabrudzona i postrzępiona na krawędziach. Oprawa odrywa się od bloku książki. Zakurzone i nierówne brzegi stron. Pożółkłe strony. Druk zachowany w stanie dobrym.