Autor potraktował spuściznę Josepha Ratzingera - Benedykta XVI jako swoisty egzegetyczny testament, który należy odczytać i zastosować we współczesnej egzegezie. Według papieża metoda historyczno-krytyczna jest koniecznym narzędziem egzegetycznego warsztatu, jednak ma swoje ograniczenia i podlega różnego rodzaju uwarunkowaniom. Ratzinger ocenił metodę historyczno-krytyczną zarówno z perspektywy wiary, jak i niejako z jej wnętrza, czyli z pozycji naukowych. Zaproponował dokonanie przez nią samokrytyki oraz uczynienie nowego kroku metodologicznego - otwarcia się na hermeneutykę wiary. Wkład Ojca Świętego nie ogranicza się do przypomnienia wcześniej formułowanych przez Magisterium wskazówek egzegetycznych, nie jest też jedynie wołaniem o równowagę w stosowaniu zasad naukowych i teologicznych w interpretacji Biblii. Jest czymś więcej: apelem o dokonanie syntezy metody historyczno-krytycznej oraz hermeneutyki wiary. Benedykt XVI podpowiadał sposób, w jaki taka synteza powinna się dokonywać - analogicznie do zjednoczenia dwóch natur (Boskiej i ludzkiej) w Osobie Syna Bożego: bez zmieszania i bez rozdzielenia.