Tom I 1988r., 272str.

Tom II 272-560str.

Tom III 560-848str.

Tom IV 848-1136str.

Herby pojawiły się w Polsce niewiele później niż w Europie zachodniej, gdzie powstały w XII w. W XIII w. spotykamy już pierwsze wizerunki herbów na pieczęciach książęcych a w wieku XIV herby polskiego rycerstwa występują już w wielu zachodnich rolach herbowych i herbarzach. Herby szlachty polskiej, ze względu na nieco odmienne kształtowanie się stanu rycerskiego niż na zachodzie, mają kilka swoistych, charakterystycznych cech. W przeciwieństwie do zachodniej Europy, polski herb przysługiwał nie tylko jednej osobie czy rodzinie, lecz tzw. rodom herbowym, obecnie czasem określanym jako klany herbowe. Ród herbowy grupował często kilkadziesiąt, czasem kilkaset rodzin współużytkujących jeden i ten sam herb. Stąd nieznane są prawie w heraldyce polskiej systemy odróżniania (uszczerbienie herbu) herbów młodszych gałęzi rodu. Drugą ważną cechą jest posiadanie przez polskie herby nazw własnych, zwykle różnych od nazwisk rodowych, oraz zawołań – akustycznego identyfikatora, pozostałości po okrzyku bojowym. Herby polskie początkowo nie miały żadnych oznak godności, ze względu na zasadę równości szlacheckiej i zakaz stosowania tytułów arystokratycznych. Mitry i korony hrabiowskie zaczęły pojawiać się w polskiej heraldyce stosunkowo późno, szczególnie w dobie upadku Rzeczypospolitej i pod zaborami.