Na tom składają się teksty autorstwa dziewięciu badaczy (…). Na podkreślenie zasługuje fakt, że Autorzy – niezależnie od siebie – wykazują duże zaangażowanie profesora Raabego w organizację uniwersytetu w Lublinie – co istotne – według wzorców przedwojennych. Jako rektor publicznie (wbrew już sformułowanym dążeniom władz oświatowych) opowiadał się za autonomią szkół wyższych, starał się ograniczyć wpływ czynników partyjnych czy, szerzej, politycznych, dbało o rozwój bazy materialnej uczelni i polepszenie tragicznych wręcz warunków bytowych kadry uniwersyteckiej i studentów. Również jako ambasador w Moskwie cechował się znacząca niezależnością i był raczej trudno sterowalny (…). Raabe w swojej pracy skoncentrował się na tym, co – jak się wydaje – uważał za najważniejsze, a zarazem możliwe do realizacji, to znaczy kwestii przyspieszenia wyjazdu Polaków ze Związku Radzieckiego do kraju. Zresztą na tym polu w końcu odniósł spory sukces (…). Jest to poważne, solidne i wiarygodne z naukowego punktu widzenia opracowanie, które – jak sądzę – będzie też musiało być wzięte pod uwagę w czasie dotyczącej między innymi Henryka Raabego „akcji dekomunizacji”. (Z recenzji prof. dr. hab. Jerzego Eislera)