Kazimierz Lutosławski (ur. 4 marca 1880 w Drozdowie k. Łomży, zm. 5 stycznia 1924 tamże) – polski ksiądz rzymskokatolicki, doktor medycyny i teologii, działacz endecki, poseł na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm I kadencji, dziennikarz, pedagog, ideowy mentor twórców skautingu i harcerstwa polskiego, projektant polskiej odznaki skautowej, która stała się pierwowzorem krzyża harcerskiego. Poglądy Kazimierza Lutosławskiego charakteryzowały się silnym zabarwieniem katolicko-narodowym. W początkach działalności politycznej był członkiem Związku Młodzieży Polskiej „Zet”. W okresie studiów zagranicznych zapoznał się z poglądami endecji. Od 1903 był członkiem Ligi Narodowej i Stronnictwa Narodowo-Demokratycznego. Wkrótce został współpracownikiem Romana Dmowskiego. W okresie pobytu w Rosji w latach 1915-1918 współpracował z endecką „Gazetą Polską”, „Sprawą Polską”. W lipcu 1917 roku został członkiem Rady Polskiej Zjednoczenia Międzypartyjnego w Moskwie, w której kierował komisją wojskową Rady Polskiej tego ugrupowania politycznego, zajmującego się przerzucaniem polskich żołnierzy do Murmańska. Od jesieni 1917 redagował pisma „Polak-katolik” i „Wygnaniec”. Po powrocie do kraju został członkiem Zarządu Głównego Związku Ludowo-Narodowego (ZLN), publikował prace pedagogiczne, współpracował z „Gazetą Warszawską”, „Myślą Narodową”, „Harcerzem”. W ramach działalności ZLN zainaugurował w 1920 w Łomży cykl wykładów Bankructwo socjalizmu, promujących poglądy endecji. W czasie wojny polsko-rosyjskiej był kapelanem wojskowym. W 1922 został odznaczony Krzyżem Walecznych. W latach 1919-1920 był redaktorem tygodnika „Sprawa”, opublikował także swoje prace pt. Hasła rewolucji w świetle nauki katolickiej oraz Stronnictwa w kraju i w świecie. W latach 1919 oraz 1922 był wybierany posłem na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm I kadencji z ziem Mazowiecko-Podlaskich, gdzie pełnił funkcję przewodniczącego Sejmowej Komisji Konstytucyjnej i regulaminowej, oświatowej, spraw zagranicznych. Deklarował swój sprzeciw wobec polityki Piłsudskiego. Zaraz po Bitwie Warszawskiej oskarżył Piłsudskiego na łamach „Myśli Narodowej” o zdradę. Według niego cała wcześniejsza działalność legionowa miała służyć nie niepodległości, lecz wykrwawieniu młodzieży polskiej. Podczas sprawowania funkcji poselskich brał udział w pracach komisji, był autorem wniosków i współautorem wielu ustaw, ponadto był głównym autorem wstępu do konstytucji marcowej w 1921 r., roty przysięgi prezydenta i ślubowania poselskiego. Był przeciwny wyborowi Gabriela Narutowicza na prezydenta RP, występował przeciwko niemu w prasie i przemówieniach publicznych. Atakował prezydenta jako wybranego „głosami niepolskimi” i – podobnie jak w całej swojej publicystyce politycznej – uciekał się do haseł radykalnie antysemickich (np.: „Jak śmieli Żydzi narzucić Polsce swojego prezydenta?”). Po zamordowaniu prezydenta Narutowicza był – obok m.in. gen. Hallera – osobą oskarżaną przez przeciwników endecji o podżeganie do zbrodni.