Przekład: Maria Konopnicka. Hauptmann Gerhart (1862-1946), niemiecki pisarz. Laureat Nagrody Nobla 1912. Członek Pruskiej Akademii Sztuk. Znany przede wszystkim jako dramatopisarz. Główny przedstawiciel niemieckiego naturalizmu, np. w debiutanckiej sztuce Vor Sonnenaufgang (1889) i w innych utworach scenicznych o charakterze społeczno-obyczajowym, jak Święto pokoju (1890, wydanie polskie 1904), Samotni (1891, wydanie polskie 1892), Hanusia (1894, przekład polski 1899), Bobrowe futro (1893, wystawienie polskie 1903), Róża Bernd (1903, przekład polski 1904), Szczury (1911, wydanie polskie 1911), Tkacze (1892, wydanie polskie 1905) - o powstaniu tkaczy śląskich 1844 i Florian Geyer (1896) - o wojnie chłopskiej 1525. W okresie późniejszym Hauptmann zwrócił się ku symbolice i baśniowości, m.in. Dzwon zatopiony (1896, przekład polski 1899). W ostatnim, neoromantycznym okresie zajmował się tematyką historyczną i antyczną, teatrologię: Atriden (1942-1948), Hamlet in Wittenberg (1935). Liczne opowiadania i powieści, np.: Szaleniec boży Emanuel Quint (1911, wydanie polskie 1964), Atlantis (1912, wydanie polskie 1927), Wyspa Wielkiej Matki (1924, wydanie polskie 1930). Wspomnienia Księga namiętności (1930, wydanie polskie 1962).