Józef Dąbrowski był pułkownikiem Korpusu Sądowego Wojska Polskiego, prawnikiem, adwokatem, literatem, publicystą i działaczem społecznym. Książki wydawał pod pseudonimem J. Grabiec. Napisanie Roku 1863 poprzedziły kilkuletnie studia historyczne nad tematem. Wydana z okazji pięćdziesiątej rocznicy wybuchu powstania styczniowego obszerna monografia z niewątpliwym znawstwem ukazuje genezę, przebieg walk oraz tło polityczne i międzynarodowe narodowego zrywu niepodległościowego. Cezurą upadku powstania jest aresztowanie i stracenie w Sokołowie ostatniego dowódcy – księdza generała Brzózki. Rok 1983 to pomnikowo wydane dzieło z bardzo bogatym materiałem ilustracyjnym – zarówno dokumentalnym z epoki, jak i z nastrojowymi obrazami Jana Sobeckiego oraz dużą „Mapą Królestwa Polskiego wykazującą miejsca bitew, napadów i potyczek stoczonych w powstaniu 1863/4 r.”. W latach 1897-1904 członek Polskiej Partii Socjalistycznej, korespondent warszawski Przedświtu, potem nauczyciel w gimnazjum w Kaliszu. Od 1919 roku był sędzią wojskowym i organizatorem sądownictwa wojskowego. 26 listopada 1925 r. zwolniony został ze stanowiska sędziego Najwyższego Sądu Wojskowego i mianowany szefem Wydziału Wyznań Niekatolickich Ministerstwa Spraw Wojskowych. Ogłosił pod pseudonimem "J. Grabiec" szereg prac publicystycznych i historycznych, z których najważniejsze to: "Dzieje narodu polskiego" (1909), "Rok 1863" (1912), "Dzieje współczesne" (2 t. 1919), "Ostatni szlachcic" (2 t., 1923), "Czerwona Warszawa" (1925).