Gospodarstwo kobiece w mieście i na wsi
z ilustracyami i kolorowemi tablicami

Marya Ochorowicz-Monatowa

autorka popularnych przed wojną książek kucharskich i poradników dla gospodyń domowych.

Książka napisana dla prawdziwie gospodarnych kobiet i pań zarządzających dawniej służbą domową, o czym świadczy motto:
Mądra niewiasta buduje dom swój,
Głupia rozwala go rękami swemi.
Zdumiewa ilość nagromadzonych informacji, dotyczących higieny i codziennych czynności domowych. W książce zawarto m.in. następujące rozdziały: 
Mieszkanie i kuchnia,
Czyszczenie pomieszkania,
Rękodzielnicze roboty w gospodarstwie,
Ozdabianie pomieszkania,
Ubrania i bielizna,
Odżywianie. 

Wende i spółka, Lwów 1913 r.
Tom I (jedyny wydany)
466 stron + liczne ilustracje.

Gospodarstwo domowe staje się dziś przedmiotem systematycznej nauki. Zrozumiano w całej zachodniej i środkowej Europie, że zdrowie, rozwój fizyczny, sprawność i dzielność każdego pokolenia w pierwszym rzędzie od tego zawisły, jak matki w pierwszych latach życia już dzieci swe wychowują, jak je żywią i od różnych niebezpieczeństw chronią. Rozumna oszczędność grosza i czasu, umiejętnie zorganizowane zajęcie i praca, dobrze zorganizowany budżet – zastosowany ściśle do dochodów domu, to rękojmia spokojnego życia i szczęścia całej rodziny – pisała w 1913 roku Marya Ochorowicz-Monatowa w podręczniku Gospodarstwo kobiece w mieście i na wsi. Marya przedstawia się czytelnikom jako autorka dwóch książek: opisywanej „Uniwersalnej książki kucharskiej” i wydanego w 1913 roku poradnika „Gospodarstwo kobiece w mieście i na wsi”. Dla cierpliwych Marya Ochorowicz-Monatowa uchyla rąbka swojej życiowej historii. Cytuje jej słowa „Tu Marya. Urodziłam się w 1866 r w rodzinie Leszczyńskich. Jestem żoną wspaniałego mojego natchnienia – Henryka Monata. Wcześniejsze życie małżeńskie związałam z Julianem Ochorowiczem, z którym ślub zawarłam w 1888 roku. Był on bardzo znanym lekarzem i przyrodnikiem, z czasem jednak niestety zaczął przejawiać coraz większe skłonności do spirytyzmu i hipnozy. Dom nasz w Warszawie na ulicy Wilczej 44 zawsze pełen był gości. Ponurą tematykę parapsychologii próbowałam jakoś ubarwiać i ożywiać smacznym jedzeniem i przyjemną dekoracyją stołu. Zawsze to była moja pasja… Pasja, która przekuła się w zawód, bowiem o moich kulinarnych inspiracyjach zaczęłam pisywać do czasopisma „Bluszcz”. W pewnym okresie przenieśliśmy się z Julianem do Paryża, gdzie kuchnia polska propagowana przeze mnie, zrobiła furorę. Wszyscy chcieli słyszeć o sarmackich daniach! Pisanie więc moje i gotowanie kontynuowałam z zapałem. Interesowałam się przede wszystkim zdrowym odżywianiem i hygienicznym trybem życia. Po powrocie do kraju często jeździliśmy do Zakopanego, co uwielbiałam, te góry, powietrze, przestrzeń i smaczne proste jadło napawało mnie radością. Niestety mój mąż Julian kroczył wręcz w przeciwną stronę, jego skłonności do spirytyzmu owiewały nasz związek czarnymi chmurami. Postanowiłam od niego odejść. Cudownym zrządzeniem losu właśnie w Zakopanem poznałam moje szczęście – Henryka. Wygląd hiszpańskiego granda, ujmujący sposób bycia, otwarty umysł i żywe zainteresowanie moją osobą – wszystko to sprawiło, że… zakochałam się! Postanowiłam zarzucić mroczny związek z Ochorowiczem i ułożyć sobie życie na nowo z tak bliskim mi Henrykiem.