Kamil Kantak (ur. 15 grudnia 1881 w Luboni, zm. 1 grudnia 1976 w Bejrucie) – polski ksiądz, historyk Kościoła, społecznik, publicysta i działacz narodowy.Był synem dzierżawcy majątku Jana i Felicji z domu Puffke[ Uczył się w gimnazjum w Ostrowie Wielkopolskim i Bydgoszczy. Należał do towarzystwa filomatycznego, za co był objęty śledztwem w toruńskim procesie filomatów w 1901. Następnie wstąpił do Seminarium Duchownego w Poznaniu i Gnieźnie, gdzie w 1904 otrzymał święcenia kapłańskie. W latach 1908–1910 studiował na Uniwersytecie Albrechta i Ludwika we Fryburgu, który ukończył doktoratem z teologii w 1909 na podstawie pracy „Geschichte der Bernardiner Klosters zu Bromberg”[3]. Habilitację zdobył w 1919 na Uniwersytecie Karola w Pradze na podstawie rozprawy „Początki franciszkanów w Polsce”, opublikowanej w Gdańsku w 1923 roku.
Pracę wikariusza rozpoczął w Czempiniu i Jankowie Zaleśnym w 1904. Ukończywszy studia, podróżował po krajach Europy Zachodniej i krajach słowiańskich, dzięki czemu nabrał pietyzmu dla kultury francuskiej i angielskiej, natomiast kultura niemiecka nie znajdowała u niego większego uznania. Gdy w 1910 wrócił do Poznania objął wikariat przy katedrze. W 1913 został dyrektorem kancelarii arcybiskupiej (gnieźnieńsko-poznańskiej), natomiast dwa lata później pracował jako archiwariusz archidiecezjalny w Poznaniu[5]. W latach 1919–1922 był wykładowcą historii Kościoła w seminarium poznańskim. Po krótkim okresie pobytu na Pomorzu, w 1924 osiadł w Warszawie, przejmując funkcję rektora Kościoła św. Jacka. W latach 1926-1939 pracował jako wykładowca w Seminarium Duchownym w Pińsku. Tamże zastała go II wojna światowa. Był przetrzymywany w więzieniach Łubianka i Butyrki, skąd trafił do obozu jenieckiego NKWD w Griazowcu, gdzie od 1940 przebywali polscy jeńcy. Następnie kapelanem Armii Polskiej w Związku Radzieckim. Stamtąd trafił w 1943 na Bliski Wschód, do Bejrutu. Organizował tam opiekę nad rodakami, jednocześnie działając publicystycznie
