Filozofia indyjska – filozofia uprawiana na subkontynencie indyjskim oraz na obszarach, w których zaznaczyły się indyjskie wpływy kulturowe (jak Azja Środkowa, Tybet, Indonezja, Indochiny). Powstała niezależnie od filozofii europejskiej i od filozofii chińskiej. Jest ściśle związana z religiami indyjskimi, zwłaszcza z hinduizmem, buddyzmem i dżinizmem.

Generalnie wyróżnia się dziewięć szkół filozofii indyjskiej: sześć ortodoksyjnych, czyli hinduistycznych (astika): wedanta, mimansa, sankhja, joga, njaja i wajsieszika oraz trzy nieortodoksyjne (nastika): buddyzm, dżinizm i lokajata. Podział ten nie obejmuje jednak niektórych szkół ani nurtów.

Historia filozofii indyjskiej rozpoczęła się wraz z rozkwitem kultury aryjskiej i spisaniem świętych ksiąg hinduizmu. Szkoły filozofii hinduistycznej istniały według wierzeń hinduistów od dawna. Ich rozwój jednak nastąpił od siódmego i szóstego wieku p.n.e. Wówczas powstały systemu nieortodoksyjne, opozycyjne wobec Wed. Konkurencja owych nurtów z hinduizmem doprowadziła do rozkwitu szkół ortodoksyjnych. W szkołach tych refleksja filozoficzna koncentrowała się wokół komentowania tekstu klasycznego, autorstwa założyciela szkoły, oraz dysput z przedstawicielami innych nurtów myśli. Około ósmego wieku, głównie za sprawą Adi Śankary i Kumarili, buddyzm w Indiach zanikł prawie w całości, a inne systemy nieortodoksyjne znacznie podupadły. Powstrzymany został rozpad hinduizmu, powodowany częściowo przez filozofię nieortodoksyjną, a dominującym nurtem stała się wedanta. W średniowieczu drugiego milenium ery chrześcijańskiej rozwijała się bujnie wedanta i powstały w jej obrębie liczne nurty komentujące święte teksty tego systemu. Współczesna filozofia indyjska również jest przeważnie wedantyjska.

Tom I - 675 str. - 1958 r.

Tom II - 702 str. - 1960 r.