Autor, znany fenomenolog niemiecki, podejmuje próbę przedstawienia miłości erotycznej jako zasady stawania się człowiekiem i jednocześnie jako panaceum na postmodernistyczną atomizację społeczeństwa. Miłość pary, której nie należy redukować do samego pożycia seksualnego, jest dla filozofa antropologicznym wyznacznikiem, który w toku ewolucji oddzielił człowieka od hordy zwierzęcej. W tym kontekście staje się medium międzyludzkiej komunikacji, w której odnajdujemy samych siebie i własną egzystencję. Konstruując swoją koncepcję miłości - z dala od dualizmów jednostki i społeczeństwa oraz świadomości i języka, odwołując się wszakże do bogatej wiedzy biologiczno-antropologicznej, wpisuje się autor książki we współczesną debatę na temat sił nośnych ludzkiej cywilizacji (szczególnie zachodniej - w kontekście kryzysu rodziny i rozpadu prymatu więzi heteroseksualnych).