Ewangelia (z gr. εὐαγγέλιον, euangelion, dosł. dobra nowina) – w pierwotnym chrześcijaństwie termin ten oznaczał przepowiadanie zbawczego wydarzenia nadejścia Królestwa Bożego i pojawienia się Jezusa z Nazaretu jako oczekiwanego mesjasza. Centralnym tematem był kerygmat o tajemnicy paschalnej, śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa uroczyście wspominanych w liturgii przez Kościół Chrystusa[1]. W drugim, najbardziej rozpowszechnionym dziś znaczeniu ewangelia, to dzieło pisane mówiące o Jezusie Chrystusie lub jego fragment czytany w trakcie liturgii eucharystycznej[2]. Nazwę tę noszą cztery księgi Nowego Testamentu: Ewangelie synoptyczne Mateusza, Marka, Łukasza oraz Ewangelia Jana. Słowo to występowało także w Grece pozabiblijnej, jako dobra wiadomość (Luc.). U Homera zostało użyte w sensie nagrody dla osoby przynoszącej dobrą wieść: „niech mi to będzie ewangelion” (εὐαγγέλιον δέ μοι ἔστω)[3]. Znane było także w imperium rzymskim. Pax romana, wydarzenia z życia cesarza, boga i zbawcy, uważane były za swoiste ewangelie. Jednak ewangelia czy ewangelizowanie w Nowym Testamencie mają swe korzenie w Biblii hebrajskiej, gdzie oznaczały zapowiadanie zbawienia[4].