Pisać wiersze zaczęła około 30. roku życia. W 1862, w odpowiedzi na zamieszczony w „Atlantic Monthly” tekst pt. „List do Młodego Autora”, wysłała cztery wiersze wraz z listem do redaktora Thomasa Wentwortha Higginsona. Ten odmówił druku utworów ze względu na ich nowatorską formę, jednak przez wiele lat korespondował z autorką i doradzał jej w sprawach poezji. Spotkali się po siedmiu latach korespondencji, w 1869, kiedy Higginson przybył do domu poetki. Kolejny i ostatni raz widzieli się w 1873. Nieautoryzowane wiersze drukował Samuel Bowles w „Springfield Daily Republican”. Redaktor zmieniał interpunkcję, a także tytuły, co zdaniem autorki zmieniało znaczenie wierszy, o czym gwałtownym tonem informowała go w listach.

Za życia Emily Dickinson w czasopismach ukazało się – anonimowo i raczej bez jej wyraźnej autoryzacji – dziesięć wierszy i jeden list. Po śmierci poetki jej młodsza siostra Lavinia odkryła w zamkniętym na klucz kuferku rękopisy 1775 wierszy Emily. Okazało się, że choć Emily nakazała Margaret Maher spalić je, ta odmówiła. Margaret zachowała także od zniszczenia dagerotyp z wizerunkiem poetki.

Lavinia poprosiła o pomoc w wydaniu odnalezionych wierszy Mabel Loomis Todd, żonę miejscowego profesora astronomii, zdolną malarkę (i – jak twierdziła sama zainteresowana – przyjaciółkę poetki), ale też osobę, z którą 13 lat zdradzał żonę brat Emily, Austin, i z którą rodzina Dickinsonów pozostawała w wieloletnim sporze o spuściznę poetki.

Po wielu staraniach i przy pomocy Thomasa Higginsona udało się wydać twórczość Dickinson. Jednak wiersze zostały przeredagowane przez Todd i Higginsona tak, aby zachować zgodność z ówcześnie panującymi konwenansami i regułami estetycznymi. Z publikacji niektórych z nich w ogóle zrezygnowano w obawie przed opinią publiczną. Wydane wiersze zdobyły sporą popularność, a ich autorkę zaczęto nazywać pustelnicą z Amherst.

Dopiero w 1955 ukazała się kompletna edycja poezji Emily Dickinson zredagowana przez Thomasa H. Johnsona.

Po wydaniu The Poems of Emily Dickinson, medytacyjna liryka Emily została w pełni doceniona, a autorkę uznano za najwybitniejszą i najbardziej oryginalną – obok Walta Whitmana – poetkę amerykańską.

Kanon jej literackiej spuścizny zawiera 1774 utwory. W 1958 Johnson opracował trzytomowe wydawnictwo obejmujące listy poetki.

Na język polski wiersze Emily Dickinson przekładali m.in.: Kazimiera Iłłakowiczówna, Ludmiła Marjańska, Stanisław Barańczak, Andrzej Szuba, Maciej Maleńczuk (na potrzeby własnych adaptacji muzycznych), Ryszard Mierzejewski, Krystyna Lenkowska, Jacek Dehnel.