Ogłaszanie prawa było znane już od czasów starożytnych i przybierało bardzo różne formy. Stela zawierająca „kodeks Hammurabiego” z ok. 1700 r. p.n.e. stanowi do dziś trwały przekaz praw obowiązujących w Mezopotamii, choć zapewne stworzono ją przede wszystkim dla propagandy osobistych dokonań władcy, aniżeli dla upowszechnienia prawa obowiązującego w jego królestwie. Wiele świadectw prawa klasycznego z czasów Grecji (jak prawa Drakona) i Rzymu przetrwało do naszych czasów dzięki zapisom w formie reliefów na ścianach budynków publicznych, tak jak to ma miejsce w Gortynie na Krecie (p. też Acta Diurna). W następnych wiekach wykształciła się funkcja herolda, urzędnika, ogłaszającego akty monarsze. Wraz z upowszechnieniem się druku około połowy XV w. podejmowano różne próby upowszechnienia prawa poprzez druk obowiązujących przepisów. Dopiero Rewolucja francuska przyniosła zmianę jakościową polegającą na powiązaniu publikacji aktów prawnych z nadaniem im mocy obowiązującej. Sformułowano zasady, pojawiły się procedury ogłaszania aktów normatywnych, rozpoczęto publikację specjalnych wydawnictw. Pierwszym z nich był francuski Bulletin des lois de la République Française, ukazujący się od 4 grudnia 1793 r.[