Brak: przedmowy, Psalmów Dawida, Pieśni Nabożne, Sielanki, Pieśni, Wiersze różne, Ogrody, Justya, Królowa Polski.

Zawiera: Czynsz-komedya we trzech aktach, Alcesta, Królowa Tessalii- opera w jednym akcie, Mowa na pochwałę Jana Sobieskiego Króla Polskiego, Przywilej Jana Kazimierza Króla Polskiego Szczepanowi Czarnieckiemu, O wymowie w prozie albo wierszu, Przekkład religii, O szczęściu człowieka, O Rzeczypospolitej. Rozmowy Platona z uczniami swoimi, Wiara, prawda i obyczje indyan, Pisma pozostałe Franciszka Karpińskiego, Pamiętniki Franciszka Karpińskiego

Franciszek Karpiński herbu Korab, ps. i krypt.: Autor „Zabawek wierszem i prozą”; F.K. (ur. 4 października 1741 w Hołoskowie koło Otyni, zm. 16 września 1825 w Chorowszczyźnie koło Wołkowyska) – polski poeta epoki oświecenia, pamiętnikarz, dramatopisarz, tłumacz, publicysta, moralista, twórca i główny przedstawiciel nurtu sentymentalnego w polskiej liryce. Był synem Andrzeja, zarządcy w Hołoskowie (należącego do Potockich), i Rozalii Karpińskich. Matka pochodziła z rodziny Spendowskich (według relacji poety z roku 1798). Po ukończeniu podstawowych nauk wstąpił do gimnazjum (kolegium jezuickie) w Stanisławowie. Była to szkoła z wielkimi tradycjami. Powstała ona w 1669 z fundacji założyciela miasta Jędrzeja Potockiego. W 1718 przeszła w ręce jezuitów, którzy podnieśli ją do bardzo wysokiego poziomu. Tu odbył dwuletni kurs retoryki i filozofii.