I:234 str 
II: 290 str

Fryderyk Florian Skarbek herbu Abdank, ps. i krypt.: Agapit Lizowicz; Autor „Pana Antoniego”; Autor „Pana Starosty”; Autor „Podróży bez celu”; Autor „Zosi Przybylanki”; F. Hr. S.; F. S.; F. S. K.; Fr. Hr. S.; Fr. Sk.; Hr. S...; Nieznajomy autor; Y** (ur. 15 lutego 1792 w Toruniu w Pałacu Fengerów, zm. 25 listopada 1866 w Warszawie) – hrabia w Królestwie Kongresowym w 1820 roku, polski ekonomista, powieścio- i dramatopisarz, tłumacz, historyk, pamiętnikarz, działacz społeczny i polityczny, malarz, prezes Heroldii Królestwa Polskiego w 1858 roku, dyrektor główny prezydujący w Komisji Rządowej Sprawiedliwości w 1856 roku, członek Rady Administracyjnej Królestwa Kongresowego, referendarz stanu, członek Rady Stanu Królestwa Kongresowego w 1830 roku, referendarz stanu, członek Komisji Najwyższej Egzaminacyjnej w Królestwie w 1829 roku, senator, szambelan. Pochodził ze szlacheckiej rodziny sięgającej korzeniami średniowiecza. Był jednym z czworga dzieci Kacpra Skarbka (kasztelanic inowrocławski, rotmistrz kawalerii narodowej) i Ludwiki z Fengerów (1765-1827), córki bankiera toruńskiego Jakuba Fengera. Dzieciństwo spędził w Toruniu, a od roku 1798 w dobrach rodzinnych w Izbicy Kujawskiej i Żelazowej Woli[6]. Tamteż jego nauczycielem bywał Mikołaj Chopin, ojciec Fryderyka. Po zakończeniu nauki w Liceum Warszawskim (kl. IV-VI, lata 1805–1808) i rocznym pobycie w Żelazowej Woli, rozpoczął jesienią 1809 studia ekonomiczne w Collège de France w Paryżu, które trwały do lipca 1811. Podczas studiów uczęszczał na zajęcia z języków starożytnych, prawa karnego i literatury francuskiej. W Ogrodzie Botanicznym uczestniczył w wykładach z chemii, geologii oraz upraw rolniczo-ogrodniczych. Prywatnie uczył się u C. Saint-Aubina (ekonomia polityczna) i P. Maleszewskiego (administracja). W styczniu roku 1812 powrócił do Polski. Kilka tygodni później (luty 1812) został referentem honorowym w Wydziale Dochodów Stałych Ministerstwa Skarbu. Przez 5 miesięcy (lipiec-listopad 1812) pełnił obowiązki tłumacza w Radzie Konfederacji Generalnej, a następnie przeszedł do kancelarii Rady Ministrów. Przez kilkanaście miesięcy (1812) bezskutecznie zabiegał o stanowisko wykładowcy ekonomii politycznej w warszawskiej Szkole Prawa i Administracji.