Tekst zachowanych do naszych czasów tragedii ateńskich wywodzi się z wydania sporządzonego na przełomie III i II wieku p.n.e. dla słynnej Biblioteki Aleksandryjskiej przez Arystofanesa z Bizancjum. Celem Arystofanesa było odtworzenie autorskiej wersji dramatów i ujednolicenie wersji będących w obiegu czytelniczym wobec zepsuć, jakim tekst ulegał w toku transmisji. Wydanie Arystofanesa nie było pierwszym przedsięwzięciem zmierzającym do przechowania i opracowania dorobku trzech wielkich ateńskich tragediopisarzy. Aleksandryjskie prace nad korpusem tragedii, z których wyrósł projekt Arystofanesa, stanowiły kontynuację badań nad tragedią podjętych w Atenach w drugiej połowie IV wieku p.n.e. W tej książce została podjęta próba odtworzenia losów spuścizny Ajschylosa, Sofoklesa i Eurypidesa w pierwszych dwóch wiekach od powstania dzieł. Autorka stawia tezę, że najwcześniejsze badania nad tragedią przyczyniły się do uformowania się filologii jako dyscypliny naukowej w nie mniejszym stopniu niż badania nad tekstem poematów Homera.