Sztuka Polski – pojęcie to obejmuje działalność artystyczną na terenach związanych z państwem polskim od pradziejów po dzień dzisiejszy. Od powstania państwa, sztuka kształtowała się przede wszystkim na kulturze zachodniej (łacińskiej), od późnego średniowiecza we wschodnich obszarach, łącznie z dawnymi Kresami Wschodnimi także na kulturach wschodnich. Oprócz Polaków znaczącą rolę w sztuce Polski odgrywali artyści europejscy, zwłaszcza w okresie średniowiecza i nowożytności, a ponadto w dziełach dostrzegane są częstokroć wpływy sztuki, krajów ościennych lub wielkich centr artystycznych w całej Europie, głównie we Francji, Niderlandach dawnych krajów Niemieci Włoch, często kosztem innowacji artystycznych, które na szeroką skalę miały miejsce dopiero od XIX wieku.Pomimo utrudniających jasną klasyfikację dzieł polskiej sztuki licznych zmian terytorialnych i 123 lat utraty niepodległości na ziemiach polskich działalność budowlana i artystyczna była nieprzerwana. Co więcej w latach zaborów miał miejsce gwałtowny wzrost zainteresowania sztuką i znaczny progres twórców rodowitych, sztuka obok literatury była głównym katalizatorem umacniającym pozycję narodu polskiego i jego dążeń do ponownej wolności. XIX wiek to także początki polskiego muzealnictwa, historii sztuki, a także konserwacji zabytków.Już od pradziejów na ziemiach polskich dzięki obecności rozmaitych kultur, zachowały się przedmioty mające cenną wartość nie tylko historyczną, ale także artystyczną oraz relikty osad. Po założeniu państwa, w okresie przedromańskim zaczęły powstawać pierwsze dzieła architektury i rzemiosła (głównie metaloplastyki), malarstwa książkowego, w romanizmie rozwinęła się rzeźba i malarstwo ścienne, u schyłku romanizmu zaś malarstwo tablicowe. W następnych okresach preferowano sztukę pod każdą postacią. Podział na style historyczne jest trudny do sklasyfikowania, bowiem obraz sztuki ma charakter poligeniczny, co było skutkiem różnorodnych uwarunkowań geograficznych, politycznych, gospodarczych, społecznych i kulturalnych. W XIII wieku trwała wciąż tradycja romańska, a jednocześnie powstawały pierwsze dzieła o formach gotyckich. Za panowania ostatnich Jagiellonów gotyk i renesans współistniały, nawet w Krakowie, gdzie myśl Odrodzenia dotarła najszybciej. Tradycja średniowieczna, zwłaszcza gotycka trwała nieprzerwanie, nawet w XVII i XVIII wieku pojawiają się pojedyncze elementy mające związek z gotykiem. Na początku XVII stulecia ma miejsce zmierzch renesansu, apogeum manieryzmu i świt lansowanej przez Wazów sztuki barokowej. Za panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego miała miejsce paralela późnego baroku, rokoka i wczesnego klasycyzmu. Sztuka Polski charakteryzuje się łatwo czytelnymi podziałami na „regiony” artystyczne, co jest rezultatem politycznej niestabilności i licznych zmian terytorialnych. Rozbicie dzielnicowe stało się początkiem wyodrębniania się Śląska, Pomorza, także zjednoczone przez Władysława Łokietka Wielkopolska i Małopolska cechowała pewna artystyczna niezależność. Wcielenie do granic Rzeczypospolitej wschodnich rubieży zgoła nie zniwelowało pewnej odrębności artystycznej historycznych regionów takich jak Ruś czy Litwa.Do najważniejszych ośrodków reprezentujących zabytki architektury i sztuki na obecnych ziemiach Polski zalicza się Warszawę, Kraków, Wrocław, Poznań, Gdańsk, Toruń, Szczecin, Lublin, Zamość, Sandomierz w których zachowały się duże miejskie zespoły zabytkowe, ponadto miasta te posiadają bogate zbiory muzealne. Natomiast na Kresach Wschodnich prym wiodły Lwów i Wilno.
Wraz z chrztem Polski pojawia się sztuka przedromańska, a następnie od połowy XI w.romańska, która trwa do połowy XIII w. Pierwsze świątynie wznosili misjonarze, jednakże wraz z utworzoną w 1000 r. administracją diecezjalną wznoszono pierwsze budowle murowane. Zachowały się relikty najstarszych katedr np. w Krakowie, Poznaniu czy Gnieźnie. Budowano także mniejsze świątynie na planie centralnym kaplice pałacowe (kaplice przy palatiach na Ostrowie Lednickim, w Gieczu, Przemyślu). Najbardziej znanym dziełem rzemiosła artystycznego okresu przedromańskiego jest Czara włocławska z przedstawieniami zwycięstwa wojsk Gedeona nad Madianitami, stanowiąca świadectwo działalności misyjnej wśród polskich plemion.W XI wieku architektura romańska przeżywa progres. Aż do połowy XIII wieku zjawisko to jest powszechne na większości ziem Polski, szczególnie na Śląsku, Wielkopolsce i Małopolsce. Z dzieł architektury romańskiej wyróżniają się m.in. kolegiaty w Tumie i w Czerwińsku nad Wisłą, krakowski kościół Św. Andrzeja. Na czas panowania Władysława Hermana powstaje nowa katedra na Wawelu z zachowaną do dnia dzisiejszego kryptą Św. Leonarda. Przykładem budowli centralnej jest rotunda w Cieszynie. Budownictwo klasztorne reprezentują XII- i XIII-wieczne założenia m.in. opactwa Benedyktynów w Tyńcu i na Ołbinie. Przykładem XIII-wiecznej architektury i sztuki monastycznej są wielkie opactwa cysterskie w Wąchocku, Sulejowie, Koprzywnicy.Z zabytków rzeźby zachowało się wiele portali, niektóre mają bogatą i wysublimowaną dekorację rzeźbiarsko-architektoniczną. Elementem wielu z nich są tympanony fundacyjne, ukazujące najczęściej Marię z Dzieciątkiem Jezus adorowanych przez fundatora trzymającego model świątyni, a także często jego patrona. Przykładem są tympanony we Wrocławiu (z opactwa ołbińskiego oraz w kościele NMP na Piasku łączonych z działalnością fundacyjną Jaksy z Kopanicy i Piotra Włostowica) i Strzelnie. Tamże, wnętrze kościoła Norbertanów zdobią kolumny z figuratywnymi przedstawieniami cnót i przywar, dzieła stanowiące ilustrację walki dobra ze złem inspirowaną zapewne myślami Herrady z Landsbergu i Hildegardy z Bingen. Malarstwo ścienne reprezentują fragmenty malowideł w kolegiatach w Tumie i Czerwińsku. Malarstwo książkowe reprezentują liczne manuskrypty – np. Kodeks Pułtuski, Ewangeliarz emmeramski, Sakramentarz tyniecki, Biblia Czerwińska czy wykonany na koronację Bolesława Śmiałego Złoty Kodeks Gnieźnieński. Są to przeważnie dzieła importowane. Rzadkim na skalę europejską dziełem jest rytowana posadzka dawnego kościoła w Wiślicy przedstawiająca w ozdobnej bordiurze wizerunki orantów.Znaczącą rolę w ówczesnej sztuce pełniło rzemiosło artystyczne, gł. złotnictwo i plastyka z brązu. Kronikarz Kosmas, pisząc o najeździe Brzetysława na Gniezno, wzmiankuje o stu wozach załadowanych kosztownościami, co daje do zrozumienia, iż ówczesna katedra gnieźnieńska posiadała liczne dzieła z okresu przedromańskiego. Do dziś zachowały się pojedyncze relikwiarze (m.in. relikwiarz z Kruszwicy) i przede wszystkim złote utensilia liturgiczne wzbogacane dekoracjami wykonywanymi techniką niello. Są to kielichy i pateny z Gniezna, Trzemeszna, Kalisza i Płocka – fundacje władców polskich. Wysoką klasę artystyczną reprezentują dwa dzieła wykonywane z brązu – Drzwi Płockie (obecnie w soborze Św. Sofii w Nowogrodzie Wielkim) i Drzwi Gnieźnieńskie z 18 kwaterami ilustrującymi Żywot św. Wojciecha, wzbogacone bogatą dekoracją ornamentalną i roślinną. Z XIII wieku zachowały się najstarsze dzieła, niegdyś insygnia władzy – przede wszystkim Szczerbiec – miecz koronacyjny królów polskich oraz trzy korony książęce, z których jedno znajduje się w Płocku, dwa w Krakowie, przerobione w XV w. na krzyż.