Pierwszy wydany drukiem polski przekład dzieła Liwiusza, obejmuje księgi I-X, XXI-XXIV oraz wyciągi (skróty) z zaginionych ksiąg XI-XX.
Egzemplarz z księgozbioru J. Ciechanowicza (bez znaków własnościowych).

"W zaborze austriackim trud przyswojenia całego Liwiusza społeczeństwu polskiemu wziął na siebie J. M. Ossoliński, twórca Zakładu Narodowego im. Ossolińskich. Było to heroiczne przedsięwzięcie nie tylko ze względu na ogrom pracy, jakiej ten przekład wymagał, lecz głównie wskutek tego, iż pracę tę wykonywał starzec pozbawiony wzroku, który nie będąc zdolny do samodzielnych poszukiwań naukowych chciał przysłużyć się kulturze narodowej przez spolszczenie sławnego rzymskiego historyka. Owocem tej pracy był przekład czternastu ksiąg Liwiusza (ks. I-X i XXI-XXIV), które w chwili śmierci Ossolińskiego [1826 r.] były w rękopisie, a ukazały się drukiem dopiero w r. 1850. [...]
Jeżeli chodzi o sam przekład, to trzeba uznać wielki wkład pracy tłumacza, trzeba ocenić szlachetny wysiłek człowieka ślepego, ale nie można by twierdzić, jakoby Liwiusz otrzymał w tym przekładzie godną siebie szatę polską. Ossoliński nawet w swych pracach oryginalnych miał styl zawiły i trudny, i te cechy wystąpiły z tym większą wyrazistością przy przekładzie autora takiego, jakim był Liwiusz, nietrudnego do zrozumienia, ale trudnego do przetłumaczenia na język nowożytny. 

Liwiusz był z wykształcenia nauczycielem retoryki. Około roku 30 p.n.e. przeniósł się z Padwy do Rzymu. Mimo pochodzenia z zamożnej rodziny nie zajął się zwykłą dla Rzymian działalnością polityczną, nie sprawował urzędów, nie zasiadał w Senacie. Całe życie zajmował się nauczaniem retoryki i pisaniem.