Kolekcja zawiera: Tom I - Dzieje prymasów Polski, 319 s., 2001 r. Tom II - Dzieje prymasów Polski, 342 s., 2001 r. Tom III - Dzieje prymasów Polski, 319 s., 2005 r. Tom IV - Dzieje prymasów Polski, 326 s., 2002 r. Tom V - Dzieje prymasów Polski, 368 s., 2002 r. Tom VI - Dzieje prymasów Polski, Tom VII - Dzieje prymasów Polski,  Tom VIII - Dzieje prymasów Polski,  Tom IX - Dzieje prymasów Polski,  Tom X - Dzieje prymasów Polski,  Tom XI - Dzieje prymasów Polski, 362 s., 2003 r. Tom XII - Dzieje prymasów Polski, 325 s., 2004 r. Tom XIII - Dzieje prymasów Polski,  Tom XIV - Dzieje prymasów Polski, 332 s., 2004 r. Tom XV - Dzieje prymasów Polski, 314 s., 2005 r.

Kościół katolicki w Polsce został w pełni zorganizowany, gdy papież Sylwester II uwieńczył starania księcia Bolesława Chrobrego i powołał do życia w 999 roku samodzielną organizację kościelną, jaką była metropolia gnieźnieńska. Realizacja tej decyzji miała miejsce w roku 1000, gdy podczas Zjazdu Gnieźnieńskiego cesarz Otton III ogłosił powstanie pierwszej polskiej metropolii obejmującej tereny ówczesnego państwa Bolesława Chrobrego. W jej skład wchodziły: archidiecezja gnieźnieńska, diecezja kołobrzeska dla Pomorza, diecezja wrocławska dla Śląska i diecezja krakowska dla Małopolski (biskupstwo poznańskie podporządkowano metropolicie gnieźnieńskiemu po śmierci biskupa Ungera w 1012 roku). Powstające z czasem nowe diecezje polskie wchodziły w skład metropolii gnieźnieńskiej. Stolicą metropolii ustanowiono ówczesną stolicę Polski i miejsce grobu św. Wojciecha – Gniezno. Arcybiskupi gnieźnieńscy jako metropolici od początku byli uważani za zwierzchników całego Kościoła w Polsce i najwyższych dostojników kościelnych. Nazywano ich niekiedy „arcybiskupami papieskimi”.