Książka 1: Tom I-II 345 stron
Książka 2: Tom III 572 stron
Trzytomowe Dzieje malarstwa w Polsce, które oddajemy do rąk czytelników, ukazały się po raz pierwszy w latach 1925-1929. Opracowanie w sposób syntetyczny ukazuje rozwój i przeobrażenia malarstwa polskiego, wpływy i inspiracje oraz charakter wewnętrznych przemian, jakim ulegało w kolejnych epokach. Feliks Kopera jako muzeolog i konserwator wzbogacił publikację o wartościowe i cenne wnioski, związane m.in. z ówczesnym stanem fizycznym i technicznym poszczególnych dzieł, ingerencjami dokonywanymi na przestrzeni stuleci przez twórców, które nierzadko wiązały się z pragnieniem dostosowania prac do bieżących zapatrywań estetycznych i panującej mody. Doszukiwał się analogii i różnic pomiędzy twórczością malarzy polskich i europejskich. Na stronach kolejnych tomów przywołał sylwetki bardziej lub mniej znanych artystów polskich, przybliżył ich dokonania i dorobek, wskazując na rolę, jaką przyszło im odegrać w dziejach sztuki polskiej. Niezaprzeczalnym atutem przedwojennego wydania były zamieszczone w tomach ryciny, ilustracje dzieł sztuki, m.in. tych, które już wówczas znajdowały się w tragicznym stanie, a po których obecnie nie zachował się materialny ślad. Zamieszczamy je wszystkie w oryginalnej wersji. Tom I obejmuje dzieje polskiego malarstwa średniowiecznego. Tom II poświęcony został malarstwu od XVI do XVIII stulecia, natomiast zawartość tomu III skupia się na historii malarstwa polskiego w XIX i XX w. (do około 1926 r.).
Feliks Kopera (ur. 12 maja 1871 w Krakowie, zm. 27 marca 1952 tamże) – historyk sztuki, muzeolog, wiceprezes, a następnie prezes Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie.
W latach 1891-1896 studiował historię i filozofię na UJ, kontynuował studia w Bazylei, Berlinie, Florencji i Petersburgu. W 1899 roku został członkiem czynnym Moskiewskiego Towarzystwa Archeologicznego. W 1901 został wykładowcą na UJ, w latach 1910 - 1950 będąc profesorem UJ prowadził także zajęcia praktyczne w Muzeum Narodowym. Były one uzupełnieniem wykładów i wiedzy teoretycznej.
Od 1918 był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności, zaś w latach 1901 - 1950 (z przerwą w okresie II wojny światowej) - dyrektorem Muzeum Narodowego w Krakowie. Powiększył zbiory muzeum o kolekcję Emeryka Hutten-Czapskiego, dzieł sztuki japońskiej oraz obrazów z okresu Młodej Polski, stanowiących kolekcję Feliksa Jasieńskiego. W 1938 w Nowym Gmachu Muzeum Narodowego utworzył Galerię Sztuki Współczesnej im. Stanisława Wyspiańskiego.
Był przewodniczącym krakowskiego oddziału Związku Historyków Sztuki, członkiem honorowym Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa. W latach 1930 - 1950 był przewodniczącym Związków Muzeów w Polsce. W okresie okupacji brał udział w ratowaniu zbiorów muzealnych, wielokrotnie przesłuchiwany przez gestapo nigdy nie zdradził miejsca ukrycia obrazu Hołd pruski Jana Matejki.
Był specjalistą w dziedzinie historii sztuki, zwłaszcza okresu renesansu, dziejów rzemiosła artystycznego, numizmatyki, badacz dziejów Krakowa. Odznaczony Krzyżem Oficerskim (1926), Krzyżem Komandorskim (1936) i Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1950).
Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
Wybrane prace naukowe Feliksa Kopery
"Kraków jego kultura i sztuka" 1904
"Pomniki Krakowa" (tomy 1-3) 1904
"Dzieje malarstwa w Polsce" (tomy 1-3) 1925-1929
"Historia sztuki w Polsce" 1931
